Hoofdstuk 10: Poor Lee...

Ik hoorde Lee schreeuwen om hulp; Tomoka kon de Kaiju weer niet tegenhouden... Ik wist niet wat ik moest doen, mijn kauwgom kunsten waren nog niet bepaald op z'n best, en dat is alles wat ik op dit moment kan doen... Maar ik MOET Lee helpen... Ik rende naar beneden toe, daar was de woonkamer, ik zag Lee uitgeput liggen naast een kwaadaardige Tomoka. Met zijn byakugan had hij mij natuurlijk al lang opgemerkt. "Zo zo Mizuki, jij durft je nog te vertonen na je vorige ervaring met mij." Klonk een dubbele stem. Tomoka en Kaiju, het was echt zo ver, dit was geen test. "Oké Kaiju, jij gaat nu terug in je seal, daar zal ik voor zorgen!" gilde ik, en rende op Tomoka af. Natuurlijk kwam zijn enorme energie veld weer vrij. "Gv... Ik moet... Lee helpen... En de... Kaiju stoppen!" Ik wist dat praten alleen maar energie kostte, maar het gaf me dat kleine beetje motivatie. Langzaam liep ik door het energie veld en probeerde mijn eigen te creëren. Verrassend genoeg kwam er een kauwgom laag om me heen... Kauwgom? Hoe komt dat hier nou weer? Dit klinkt trouwens wel gaaf, Mizuki of the Gum. Gaara, als je er nog was, had je nu een concurrent. Ik schoot in de lach. "Wat valt er te lachen?!" Ik schrok op uit mijn gedachten, Lee redden, dat was wat er nu telde, door de kauwgom voelde ik niets van zijn energie. Ik liep rustig naar hem toe. "Sta mij toe u een... KLAP IN UW GEZICHT TE GEVEN!" Toen ik net wilde uithalen hoorde ik hem kermen van de pijn... Wat was er gebeurd? Heb ik dat gedaan? "Ik kom teruuuuuuug..." Hoorde je de Kaiju nog kermen, toen werd Tomoka weer normaal. "Mizuki? Wat moet je met die kauwgom? Kauwgom? ZO VEEL?! Waar heb je dat nou vandaan?" "Uuh... Ik uuh... Dat vroeg ik me dus eigenlijk ook al af..." Op dat moment was de kauwgom verdwenen en had ik weer een kauwgompje in mijn mond, alsof er niets gebeurd was. "Laten we Lee maar naar een bed dragen, u heeft hem flink bezeerd, nou ja, de Kaiju..." "Heb je hem gesproken?" "Wie? Lee?" vroeg ik. "Nee, de Kaiju." "O die, een soort van, hij kermde dat hij nog terug zou komen. O ja, ook dat hij vond dat ik lef had om me weer te vertonen." "Dat was alles?" Ik dacht even na, "ja, hij was nogal stil, en het klonk creepy als hij praatte, want je hoorde uw stem ook." "Ah oké, ik dacht dat ik je hoorde lachen in mijn droom, nou ja, wat maakt het ook uit, ik was er niet bij... Maar je hebt gelijk, we moeten Lee nu laten rusten."