Verward

Ik opende mijn ogen en bevond me in een zaal met bedden met witte lakens en naast elk bed een nachtkastje. Twee bedden verder van me lag een jongen die ik precies van ergens herkende maar ik wist niet van waar en in het bed over me zat Aurora me aan te kijken.
“Aurora! Wat is er gebeurd? Waarom ben ik hier? Waarom ben jij hier?” Een vrouw met een wit gewaad kwam aanwandelen. “Maak je niet druk, kind! Je bent nog niet helemaal over de shock heen denk ik..” “Welke shock?! Kan iemand me alsjeblieft uitleggen wat er gebeurd is?” “Bella!!” Ik keek naar de deur, Nele kwam binnengestormd en omhelsde me! “Goddank, je bent weer wakker! Ik dacht dat je daar eeuwig zou blijven liggen!” “Hoe bedoel je? Hoelang lig ik hier dan al?” “3 dagen… Zeg eens moet je nu eigenlijk niet naar het toilet? Ik vroeg het me altijd af; of mensen die lang bewusteloos zijn eigenlijk niet naar het toilet moeten of ze in hun broek plassen of zo..” Ik schoot zo hard in de lach dat ik echt moest gaan “Nu wel! Zou ik even mogen gaan, zuster” “ja, en jij laat haar even rusten!” zei ze streng tegen Nele.” Ik ging naar het toilet, waste mijn handen, keek in de spiegel en gilde. De zuster en Nele kwamen aangerend. “Nele, zou jij Bella en Aurora even naar het schoolhoofd willen brengen alsjeblieft?” Nele knikte en sleurde me mee. Aurora was al opgestaan en samen liepen we naar het kantoor van Perkamentus. We gingen de trap weer op, kwamen bij de houten deur, klopten en gingen naar binnen.
“Dag Bella, blij om je weer wakker te zien ” Perkamentus glimlachte naar me, ik beantwoordde zijn glimlach. “Ga zitten, en jij ook, Aurora. Wacht even Nele, ik tover wel even een stoel voor je” Perkamentus zwaaide met zijn staf en een gebloemde fauteuil verscheen. “Ehm, meneer, zou het niet beter zijn als Aurora daar in zat?” “Natuurlijk, Nele. Slim van je. Aurora zet je daar, gaat het?” Ik keek verward van de één naar de ander. Perkamentus zag me kijken “Je vraagt je zeker af wat er allemaal gebeurd is hé Bellatrix?” “Dat kun je wel zeggen, ja” Perkamentus glimlachte en zei: “Vertel is wat het laatste is dat je je kan herinneren.” “Ik had even wat frisse lucht nodig, ik moest wat nadenken en toen liep ik naar buiten en…” Ik snakte naar adem “De jongen! In de ziekenzaal! Het was één van hen!” “Weet je ook nog wat er daarna gebeurde?” “De… Een blonde jongen… Zei iets over zijn broertje… Het was die jongen hé, toen van vliegles?” Perkamentus keek me doordringend aan “Inderdaad Bellatrix. En daarna?” “Ik… ik weet het niet meer…” “Misschien kan jij ons helpen, Aurora?” Aurora knikte “Ze vielen Bellatrix aan.. Op het begin vocht ze terug maar ze waren met teveel…” Ik besefte me net dat het de eerste keer was dat ik Aurora hoorde praten. Ze had een zachte maar heldere en ongelooflijk zuivere stem: dat meisje was vast een goede zangeres of zo. Ik schrok weer op toen Aurora verder ging “Ze deden allerlei dingen.. Striemvloeken, verlammingsspreuken, water over haar hoofd en op het laatst spreuken die ik niet kende maar ik denk dat ze zo ongeveer waren als de cruciatusvloek maar iets minder. Ze wouden nog verder gaan maar…” “Het was jij! Jij riep dat ze moesten ophouden! Het was jouw stem, niet?” Alles begon op z’n plaats te vallen.. Aurora knikte. Perkamentus keek van Aurora naar mij “U boft dat Aurora er was, Bellatrix.” “Denkt u dat ze… dat ze haar vermoord hadden, professor?” Iedereen keek naar Nele die trillend op de stoel naast Bella zat. “Nee, dat denk ik niet. Maar nu kon onze zuster Bellatrix nog makkelijk genezen.. Straks gaat ze je striemen verwijderen, Bellatrix” Ik knikte “Wat gebeurt er nu met die jongens?” “Die krijgen voor de rest van het jaar strafwerk en 250 punten zijn afgetrokken van Griffoendor dus hun afdelingsgenoten zullen hun ook wel straffen denk ik.” “Professor?” Hij keek me aan “Wilt u alsjeblieft niets tegen mijn ouders zeggen?” “Ik begrijp waar dit om gaat, Bellatrix, en het is geheel jouw beslissing” “Bedankt” “Goed, jullie kunnen gaan. Oh, ja Aurora, gaat het wat met je rug trouwens?” “Ja professor” Nele hielp haar opstaan en Perkamentus liet de fauteuil weer verdwijnen terwijl hij zei dat ze nog maar wat moest rusten.
We liepen de kamer weer uit. “Wat is er met je rug, Aurora?” vroeg ik. “Eén van de jongens vuurde een spreuk op me af waardoor ik tegen een boom smakte en een ruggenwervel brak.” “Maar de zuster heeft het geheeld en ik moet gewoon nog wat rusten hoor” voegde ze er snel aan toe toen ze mijn bezorgdheid zag” “Ow, oké… Nou, in ieder geval, bedankt ” “Het is niets ”