Prins En Een Ongeluk

Ik schrok wakker “NEEEEE!!!”
“Bella! Bellatrix!” Ik keek om me heen. Nele, een meisje dat ik gisteren had leren kennen had me blijkbaar wakker geschud. “Wat? Wat is er?!”
“Het is al half 10! Ik moest je van professor Slakhoorn komen zoeken!” Ik keek haar aan. Eigenlijk leken we in bepaalde opzichten wel op elkaar: we hadden allebei een bleke huid, donkerbruin, bijna zwart en zeer volumineus haar (enkel was dat van haar niet echt krullend, maar eerder… Ontploft.. ) en we waren ongeveer van dezelfde omvang.
“Bella!” Ik was aan het nadenken en had dus blijkbaar niet gemerkt dat ze iets zei. Ze keek me aan met hele helderblauwe ogen (precies die van Perkie ;p) en ik zag dat ze veel sproetjes had.. vreemd, ik dacht dat mensen met donker haar dat nooit hadden. “huh? Ja?”
“Slakkie was al ongerust en dacht dat je ziek was” zei ze. “Hoe laat zei je ook weer dat het was?” vroeg ik. “Half 10! Anderling heeft de lessenroosters uitgedeeld en we hebben nu een blokuur toverdranken en jij bent zo ongeveer de helft aan het missen!”
“Ow shit! Ik moet me aankleden! En ik heb nog niet gegeten!”
“Uhu, en dat eten kan wel wachten!”
“Ben je gek?!” riep ik uit, “Ik verga van de honger!! Ik ga wel even naar de keuken.”
“Weet je waar dat is dan?” Nele kreeg ondeugende pretlichtjes in haar ogen..
“Ja, iemand dat ik ken heeft me dat verteld..” Andromeda dus, maar niet iedereen moest weten dat ik haar kende.. en al zeker niet dat we zussen waren..
“Oké kleed je aan, Slakhoorn kan wachten!” ze trok me uit mijn bed.
“Wat?” riep ik verbaasd uit, het was een toffe meid, die Nele en vreemd genoeg deed ze me wat aan Cissy denken..
Ik kleedde me snel aan en we gingen naar de keukens. Ik stopte bij een groot schilderij waarop een fruitschaal stond afgebeeld. Nele, die de hele weg vrolijk tegen me had gepraat maar kennelijk geen flauw idee had van waar we naartoe moesten, liep verder (nog steeds pratend) Ik kietelde de grote peer op het schilderij dat openging (net zoals het portret v/d dikke dame) en ging de keukens binnen. Ik vroeg wat eten aan de elven, die het me direct brachten, bedankte ze en liep de keuken terug uit. Nele was uit het zicht verdwenen dus ik ging al etend op weg naar de kerkers, waar we toverdranken hebben.
Toen ik het lokaal bereikt had, excuseerde ik me dat ik te laat was en ging op de lege plaats aan de tafel van Lucius, Rodolphus en een lege ketel, die waarschijnlijk van Nele was, zitten. Net toen Slakhoorn vroeg waar Nele was, kwam die het lokaal binnen… “Waar was jij ineens?” siste ze. “In de keukens, waar anders? Waar was jij?”“In de leerlingenkamer van Huffelpuf, ik liep dus verder en plots kom ik aan een doodlopende gang en een groep Huffelpuffers die blijkbaar een vrij uur hebben nu komen opeens van achter me, zegt er een: ‘dansende bloempotten’ en ik werd mee naar binnen gesleurd!” na die uitleg schoot ik in zo’n lachbui dat de hele klas me verbaasd aanstaarde. “Juffrouw Zwarts, de anderen zijn al bezig aan hun drank - het is maar iets eenvoudig, om zweren te genezen - en je staat al heel wat achter dus ik zou er maar aan beginnen als ik jou was..” “Tuurlijk professor” zei ik met een glimlach. Ik nam snel de benodigde ingrediënten en was al in een half uur klaar. “Goed zo, juffrouw Zwarts! Sommigen hier kunnen daar een voorbeeld aan nemen!” hij keek even naar Nele, van wie toverdranken blijkbaar niet het sterkste vak is. De rest van het uur mompelde ik instructies en op het einde van de les was Nele’s drank bijna net zo goed als de mijne. “Is er iets wat jij NIET kan?” vroeg ze me lachend. “Goede vraag” knipoogde ik “Wat hebben we nu?” “Ow ja, hier is je lessenrooster. Ik was het al vergeten te geven ” Ik keek er even naar. Vliegen..
We liepen naar buiten, waar al een stuk of dertig bezemstelen lagen. “Waarom zoveel?” vroeg ik. “Bekijk je lessenrooster nog eens goed, we hebben het samen met Griffoendor”
“Wat?!?! Dat kunnen ze toch niet menen? ;o”
Nele ging aan de linkerkant van een bezemsteel staan. “Waarom doe je dat?” “Het moet zo! Weet je dat dan niet? Ik las het in een boek..” Antwoordde ze mij.
“Heb je al gevlogen dan?” vroeg ik haar. “Nee” Ik keek haar verbaasd aan. “Nog nooit? Hoe weet je al die dingen dan?” “Ik zei het toch, ik las het in een boek. Mijn tante wou niet dat ik vloog…” Nu keek ik haar nog verbaasder aan. “Stop met staren, Bella! Straks vallen je ogen er nog uit!”
“Klas, iedereen aan de linkerkant van zijn of haar bezemsteel!” Riep plots een stem. Een knappe vrouw met blond haar en grote bruine ogen kwam op ons afgestapt. “Ik ben mevrouw Jones en jullie nieuwe leerkracht vliegen. Wie heeft er al eens gevlogen?” Veel handen gingen in de lucht, onder andere die van mij. Nele en Aurora (een nogal stil meisje dat ik niet goed kende) waren de enige van Zwadderich die hun hand niet opstaken. “Goed, ik wil dat jullie één voor één opstijgen, eventjes zweven en dan terug neerdalen zodat ik jullie allemaal apart kan beoordelen.”
Nele die helaas aan het uiterste van de rij stond moest eerst. Ze zei “omhoog!” en de bezem vloog meteen in haar hand. Ze ging erop zitten, keek me aan met ondeugende ogen en ik wist dat ze iets van plan was. Ze steeg op en even leek het of ze braafjes ging zweven maar plots ging ze veel sneller en hoger vliegen en maakte ze allemaal salto’s en dook ze zo snel naar de grond dat het leek of ze neerstortte om dan soepeltjes neer te komen.
“Hoewel dat zeer gevaarlijk was, mevrouw Prins, heb je werkelijk talent! Jij schopt het waarschijnlijk tot het zwerkbalteam volgend jaar!” Nele glunderde en ik knipoogde naar haar. Ow shit, nu was het mijn beurt. Ik riep “omhoog!!” maar de bezem vloog zo snel in mijn hand dat ik struikelde en achterover viel. Ik zag een Griffoendor lachen dus ik nam mijn stok maar die vloog vrijwel meteen weer uit mijn hand. Jones stond met haar stok op mij gericht en keek niet al te blij. “dit is al het derde incident op rij, mevrouw Zwarts! Ik wil dat u u nu meteen gaat melden bij het schoolhoofd!”. Ik was woedend! Zo woedend dat er precies iets ontplofte in mij en toen lag dat kind dat was aan het lachen ineens op de grond.. “Fijn! Ik ga al, ik wil toch niet langer bij zo’n schorem in de buurt zijn!” en ik stormde weg. Nele keek me verbaasd aan en volgde me.