Hoofdstuk 9: What?!?!

Eenmaal binnen was het eten al klaar... Hoe had hij dat geflikt? Nou ja, toen we aan tafel zaten ging ineens de deurbel, Tomoka deed open. "Hallo, ik ben op zoek naar Sensei Gin." hoorde ik vanuit de deurpost. "En jij bent?" "Lee meneer." "Aangenaam Lee, kom verder, we waren net aan het eten, ik ben Tomoka Uchiha." Ik hoorde ze deze kant op komen. Er waren nog steeds wat noedels over, en wat kalkoen. "Ook zin in wat eten Lee?" Lee schoof aan, "als u er op staat, natuurlijk." zei hij blij, en schepte meteen zijn bord vol; daar ging mijn 2e portie. Toen realiseerde ik me ineens iets, mijn eerste ontmoeting met Tomoka, hij verloor de controle over zijn Byakugan kant en werd kwaadaardig... Stel dat dat nu ook bij Lee gebeurt? Kan ik hem stoppen? Ik denk dat het aan Lee zelf moet zijn, maar alsnog... Als alles uit de hand loopt, moet ik ingrijpen, maar hoe? "Waar denk je aan Mizuki?" Ik schrok wakker. "Niets hoor..." "Zo klinkt het anders niet, Mizuki, wat is er echt aan de hand?" zei hij met een beetje een dwingende ondertoon. "Nee echt, het is niets." Ik probeerde Tomoka telepathisch te bereiken, wetend dat het zinloos was, ik beheerste geen telepathie... Ik wilde Lee niet bang maken voor vanavond, dus zei ik het beter niet. Tomoka keek me indringend aan. "Ik begrijp het denk ik, daar hoef je je niet druk over te maken." Zijn ogen vertelden iets anders; de waarheid. In werkelijkheid was er behoorlijk wat om je zorgen over te maken, dat wist Tomoka ook, maar hij begreep dat ik Lee niet bang wilde maken, dus zei hij niets. Zo keken we elkaar een tijdje aan, een soort gesprek. Ik moest me voorbereiden, rusten, en pas ingrijpen als het nodig was, tot die tijd geen zorgen maken. Ook moest ik oefenen. Dat laatste leek me een goed idee. "Ik ga naar boven," zei ik, en pakte een kauwgompje. Lee keek me raar aan, hij zal er ook nog wel achter komen.
Op mijn kamer zat een vervelende steekmug, het perfecte dier om mijn nieuwe kunsten op uit te testen. Met mijn chakra maakte ik een holle bol van mijn kauwgom, ik nam het uit mijn mond, en probeerde de vlieg er in te krijgen. Het lukte steeds maar niet, de vlieg ontkwam steeds aan me, ik moest deze bol achter hem aan laten vliegen... Maar hoe? Ik probeerde mijn holle bol vleugels te geven, als er iets moet lukken, dan moet dat het wel. Helaas ging dit een stuk moeilijker dan verwacht, de vleugels moesten precies op maak gemaakt worden, niet te groot of te klein, niet te ligt of te zwaar. Na ongeveer een half uur proberen was het me gelukt fatsoenlijke vleugels te creëren, nu kwam het deel dat ik de vleugels tot leven moest wekken, zodat de bol kon vliegen, alleen had ik geen idee hoe... Maar dat wist ik eerst ook niet met de rest, en dat lukte ook, dus ik mag niet opgeven! Ik liet de vleugels met mijn chakra bewegen, steeds ietsje sneller. Ik gooide hem in de lucht, hij bleef even zweven, maar viel toen weer in mijn handen. Ik vormde de vleugels een beetje anders, en probeerde het opnieuw, weer niets. Zo bleef ik doorgaan tot hij eindelijk vloog. Ik denk dat er al wel meer dan een uur voorbij was gegaan. Dan nu het grote moment, het vangen van de vlieg, waar ik nu al bijna twee uur mee bezig was. De bol vloog langzaam naar de vlieg toe, de bol maakte een kleine opening waar de mug in paste, en vloog zachtjes naar de vlieg toe. "Rustig, rustig... NU!" Op dat moment knalde de bol tegen het plafond en... Zat de vlieg in de bol! "Het is gelukt!" riep ik dol enthousiast. "Nu nog rustig de bol sluiten, zodat de vlieg niet kan ontsnappen." Langzaam werd de bol weer een bol en kwam hij van het plafond af, hij vloog weer in mijn handen. De bol begon nu in te zakken, de vlieg kreeg steeds minder ruimte, tot de kauwgom als een tweede huid om hem heen zat. Ik maakte de kauwgom zo hard met mijn chakra als ik kon, ik tikte er op; het klonk als porselein... Voorzichtig mee zijn dus, ik zette het in de vensterbank. "Zo vliegen, wie nu nog het lef heeft zich hier te vertonen, weet hoe zijn toekomst er uit ziet." zei ik met een gemeen lachje. Geen idee of vliegen mij begrepen, maar het voelde gewoon goed, totdat ik een gil hoorde....