Ijspaleis

"Raito !"roept een stem en ik schrik op. Hoelang heb ik geslapen denk ik en kijk op het witte klokje. Gelukkig geeft hij half negen aan en ik zucht. Ik kijk de kamer even rond ,maar er is niemand te zien. Wie hoorde ik dan roepen ?Denk ik en loop voorzichtig de kamer uit. Niemand op de gang en niemand in mijn kamer ,maar wie was dat dan. Ik draai mijn hoofd naar links en kijk de duisternis in. Zou misschien de stem daar vandaan komen. Voorzichtig loop ik naar de donkere gedeelte van de gang en knip in mijn vingers. Er ontstaat een geel vlammetje bij mijn vingers en ik gooi hem in de lucht. Behendig blijft hij voor me zweven en verlicht de weg. Plots stopt het vlammetje bij een grote deur. Ik bekijk de deur aandachtig. Hij is van hout en er zit sierlijk ijzerwerk op ,maar nergens is een slot of deurknop te vinden. Tastend met mijn handen ga ik over het ijzerwerk heen. Mia zou wel een oplossing weten. Bedenk ik me ,maar schudt mijn hoofd."Kom op een deur houdt je toch niet tegen."mompel ik en ik leg mijn hand in het midden van de deur. Een grijns verschijnt op mijn gezicht."Explodes !"mompel ik en de deur ontploft. Ik giechel en loop langs de resten van de deur. Eindelijk weer eens dingen opblazen. Dat is het enige waar ik werkelijk van hou. Johnatan had zo vaak gezegd dat het niet mocht ,maar ik luisterde daar niet naar ook al was hij mijn leraar toen ik geschorst werdt en van mijn pleegouders niet meer terug mocht. Boos bal ik mijn vuisten. Ongeluk is altijd mijn vriend geweest en blijft altijd bij mij. Dat is de last van een heks zijn. Ik sla mijn ogen naar de grond. Misschien ben ik dan toch slecht zoals de heksen uit het geschiedenis boek. Ik schud boos mijn hoofd. Nee ,mensen zijn het kwaad. Denk ik boos en stap de kamer vastberaden binnen.
Ik deins achteruit. Duizende ideeën vliegen door mijn hoofd heen en ik wordt misselijk. Ik hou me vast aan de overblijfselen van de deur. Een zure smaak proef ik in mijn mond en ik slik krampachtig. Wat was dit gevoel ?Waarom voel ik dit ?Ik slaak een gil. Een ijzige kou trekt door mijn botten en iets warms glijd langs mijn rug naar beneden. Het licht bolletje dat eerst onbeweegelijk voor me bleef hangen ,beweegt nu snel door de kamer. Hij vliegt naar links en verlicht een gezicht van een vrouw die met een geschrokken gezicht voor zich uit staart. Snel beweegt het lichtje naar de andere kant ,maar ook daar is een angstig gezicht. Elke kant die het licht verlicht zijn angstige en huilende gezichten. Mijn hoofd begint te bonken en ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd. De wereld begint te draaien en de gezichten van de mensen flitsen voor mijn ogen langs.
"Jij bent niet beter dan ons."zegt een stem plots ,maar ik weet niet waar hij vandaan kwam. Weer een gezicht wordt verlicht. Deze is van een klein meisje ze heeft haar arm voor haar gezicht om zich te beschermen. De angst en afschuwen is van haar gezicht af te lezen. Weer schieten er beelden langs voor mijn ogen. Ik duik in elkaar en probeer met mijn hand mijn hoofd te beschermen. Weer flitsen er beelden voor mijn ogen. Overal waar ik kijk zie ik angstig gezichten.
"Lumen !Lumen !Lumen !"gil ik wanhopig en het lichtbolletje barst uit elkaar. De hele kamer baad in licht en ik kijk om me heen. Voor me staan duizende mensen. Ze laten hun voorwerpen vallen en sommige proberen weg te rennen. Andere lijken te schreeuwen. Ik deins achteruit en bots tegen iets aan. Snel kijk ik om en kijk in de ogen van een klein meisje.
"Waah"zeg ik beduusd en struikel naar het midden van de kamer. Overal waren mensen die me angstig aankijken en mensen die me met speren willen steken. Plots valt het me op dat niemand beweegt. Ik hoor geen ademhaling zoals normaal. Voorzichtig loop ik naar het kleine meisje waar ik tegen gebotst ben en beweeg mijn hand naar haar toe. Haar huid is ijskoud en ik kniel zodat ik op haar ooghoogte zit.
"Wat is er hier gebeurt ?"vraag ik verwonderd aan mezelf en plots twinkelen de bruine ogen van het meisje.