Chapter three

'Pff, ik? Wat? Nee.' Lieg ik een beetje paniekerig. Alle kinderen staren me nog steeds aan.
'Jawel, jij bent Justin Bieber.' Zegt het meisje weer. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Maar dan schiet Maddison me hulp.
'Kom op, Lola. Justin Bieber is hartstikke beroemd. Die krijg vast wel thuis les. Maar Justin Bieber zou nooit naar een gewone doodnormale school gaan. Dus stop maar gewoon met zeggen dat hij Justin Bieber is.' Zegt Maddison.
'Kan je dan even je pet en je zonnebril af zetten?' Vraag het meisje aan me.
'Nee, dat kan niet.' Zeg ik en meer weet ik niet te zeggen.
'Waarom dan niet? Omdat je Justin Bieber bent?' Vraagt het meisje.
'Hij heeft iets aan zijn ogen en kan dus niet tegen fel licht. Als er fel licht in zijn ogen schijnt, gaan zijn ogen pijn doen. En laat hem nu maar even met rust.' Zegt Maddison. Maddison, voor de tweede keer mijn redster. Maddison kijkt me aan en ik kijk dankbaar terug.
'Echt heel erg bedankt.' Fluister ik tegen Maddison.
'Graag gedaan.' Zegt Maddison en er komt een glimlach op haar gezicht te voorschijn.
'Daan, haal die pet van zijn hoofd!' Roep het meisje dan plotseling. Een jongen staat op van zijn plaats en komt naar me toe. Ik sta op en ren de klas uit. Ik wacht een tijdje, maar de jongen komt niet achter me aan. Plots gaat de deur open en ik neem een ninja-houding aan. Vals alarm, het is Maddison.
'Dit is de ergste school ooit. Hier herkennen ze me als ik met mijn en zonnebril op heb.' Zeg ik teleurgesteld tegen Maddison. Maddison komt naar me toe en legt een hand op mijn schouder.
'Justin, dit houd je niet lang vol. Vroeg of laat komen ze er toch wel achter en dan is al je werkt voor niets geweest. Misschien kun je het ze nu vertellen. Denk er maar over na.' Zegt Maddison en ze gaat de klas weer binnen. Misschien heeft ze gelijk. Maar wat als iedereen hier ook achter me aan gaat rennen? Dan ben ik weer voor niets naar een andere school gegaan. Ik moet kiezen. Het ze vertellen of niet?