001. A Shiver Down My Spine

Mijn mobiel begon te trillen, ik nam op. "Met Jane..?" "Met Thom, ik vroeg me af of je naar ons plekje zou kunnen komen?" Ik keek naar buiten en zag witte vlokken naar beneden dwarrelen. Ik draaide me terug naar het aanrecht. " Misschien een andere keer? Het sneeuwt..." " Please..?" ik zag voor me hoe hij zijn puppy ogen opzette. " Nou, oke dan. Ik kom eraan. Over een kwartiertje bij de boom?" " Is goed lief." Hij hing op en ik stopte mijn mobiel in mijn zak. Ik pakte een kauwgompje uit de lade en trok mijn bruine laarzen aan. " Mam, ik ga even naar Thom." ik griste mijn muts en sjaal van de kapstok en riste mijn jas dicht. " We gaan zo eten, je blijft hier!" schreeuwde mijn moeder. " Dacht het niet! Ciao!" Ik vluchtte de deur uit, en ik wist dat mijn iets bredere moeder niet zo behendig over het dikke sneeuw en ijs kon bewegen. Ik huiverde toen de kou mijn wangen raakte. De kou gleed door mijn jas heen als een vallende druppel. Langs mijn rug naar beneden. Ik huiverde.. Ik voelde me al lang niet meer op mijn gemak bij Thom. Hij was zo veranderd de laatste tijd. Hij vind ook dat ik niet eerlijk genoeg tegen hem ben. En hij heeft groot gelijk, ik vertrouw niemand. Maar dan ook niemand. Ik liep verder en zag de boom in zicht komen. Deze boom gaf zo veel herinneringen aan me. Toen ik klein was had ik hier gespeeld met Thom, in de lente, de herfst, de winter en de zomer. Mijn leven leek een sprookje. Maar niks bleek minder waar. Ik besef nu dat ik dolgraag terug wil naar die kindertijd. Maar helaas, er is geen tijdmachine. Mijn donkerbruine haar golfde in de wind en ik knipperde de sneeuwvlokken van mijn wimpers. Thom schoot langs de boom vandaan. Ik schrok me dood, en stond stil. Hij kwam glimlachend op me af en hield zijn armen open. " Hey lieverd." Hij gaf me een knuffel en gaf me kusjes in mijn nek. Ik werd een beetje overrompeld. " Eh, hey ." Hij ging achter me staan en ik voelde zijn armen rond mijn middel. " Wat ben je mooi, schatje.." fluisterde hij in mijn oor. Ik huiverde. " Thom.." " Shh." siste hij. " Thom, even los nu." ik probeerde me los te trekken. Maar hij had me stevig tegen zich aangedrukt. Ik hield er niet van als hij zo deed. Ik keek naar achteren en keek in zijn ogen. Mijn ogen werden groot van schrik. Ik zag een enge blik in zijn ogen en een nog engere glimlach. " Laat me los!" schreeuwde ik. Het sneeuw maakte mijn haar en gezicht nat en ik kon niet meer goed naar hem kijken door de neer dwarrellende sneeuw. " Nog een keer dat geschreeuw, viswijf. En je had gehoopt dat je dat nooit gezegd had. " En op dat moment voelde ik de scherpe rand van een mes tegen mijn keel.