Vertrouwen - 28

“Ja, tot het voorvertrek van de heilige plaats”, zei ze. Ik glimlachte opgelucht.
“Sta op”, beval een van de geestelijken me, en ik voelde hoe iemand me recht hielp. “Kom mee.” Ze leidden me door een arm om mijn middel te leggen. Het was op zich waarschijnlijk niet zo lang wandelen, maar voor mij leek het een eeuwigheid te duren. Het was best wel eng dat ik niet kon zien waar ik liep, en dat ik geen idee had waar ik heen gebracht werd. Ik was even opgelucht toen we halt hielden, maar dat sloeg al snel om in angst.
“Voor je ligt een bootje”, zeiden ze me. “Stap maar in. Wij helpen je wel.” Aarzelend zette ik een stap naar voren. Ik voelde hoe iemand mijn been vast nam en in het bootje neerzette. Maar toen ik ook mijn tweede voet in het bootje wilde zetten, begon het plots te schommelen.
“Help!”, riep ik paniekerig.
“Rustig maar”, lachte Yue. “Wij zorgen er wel voor dat je niet valt.”
“Zo reageren ze ook allemaal”, hoorde ik een geestelijke grinniken.
“Weet ik, ik ook”, zei Yue.
“Ga zitten”, zei iemand tegen me, en hielp me op een bankje te gaan zitten. Ik hield me stevig vast.
“Jij boft hoor”, lachte Yue. “Jij hoeft niet te roeien.” Nu moest ik ook lachen.

Een tijdje later stopte het bootje, en hielpen ze me uit te stappen.
“We zijn er”, zeiden ze. Ik hoorde een poort opengaan, en ze brachten me naar binnen.
“Prinses, u kent de gewoontes?”, vroegen ze.
“Jazeker”, hoorde ik Yue antwoorden.
“Alles wat u nodig heeft ligt in dat kastje. Wij laten jullie even alleen.” Ik hoorde een deur opengaan, en voetstappen die zich verwijderden. Vervolgens hoorde ik de deur weer dichtgaan.