Vertrouwen - 27

Ik volgde Yue, terwijl ze me een aantal plaatsen toonde. Blijkbaar waren er twee gangen met gastenkamers. Eén in het midden van het kasteel, zoals de mijne, die geen van allen een raam hadden, en maar één deur om naar buiten te gaan. Van die kamers had ik de meest luxueuze. De anderen waren kleiner of hadden geen eigen badkamer. De andere gang lag tegen de buitenkant van het paleis, en die kamers hadden wel allemaal een raam. Verder toonde ze me Yles kamer, en de slaapkamer van Sokka en haarzelf. Ook de bibliotheek kreeg ik te zien, en ik wist nu al dat ik hier uren in door zou brengen. De eetkamer en de keuken wist ik al zijn. Als laatste bracht ze me naar de zitkamer, waar Sokka met Yle zat. Sokka was nog steeds wat wantrouwig, maar hij begon niet meteen vervelende opmerkingen te maken, en daar was ik blij om.

De volgende dag, net na het ontbijt, kwamen de geestelijken ons halen.
“Ben je er klaar voor?”, vroegen ze me. Ik knikte een tikkeltje zenuwachtig. Ik had geen idee wat me te wachten stond. “Sluit je ogen, en blijf doodstil zitten.” Ik deed wat me gevraagd werd. Ik voelde dat ze iets met mijn ogen deden, maar ik had geen idee wat. Gelukkig legden ze het uit zodra ze klaar waren: “Door dit middeltje kan je je ogen niet meer openen. Het heeft twee doelen. Ten eerste mag niemand, behalve wij en de prinses, weten waar de heilige plaats is waar we de testen zullen doen, ten tweede ben je nu verplicht om ons blindelings te vertrouwen. Wie geen vertrouwen aan anderen kan schenken, kan ook niet verwachten dat anderen hem vertrouwen.”
“Oké, maar voor hoelang is dat dan?”
“Tot we klaar zijn, en weten in hoeverre we je kunnen vertrouwen.”
“Oké”, zei ik zacht, toch wel wat angstig. Ik voelde dat ze me ook nog blinddoekten.
“Dat is zodat niemand weet van het middeltje, want we moeten een eindje door de stad”, legde Yue uit. “Jij mag dit ook niet doorvertellen. Enkel degenen bij wie het gebruikt wordt mogen het weten.” Ik knikte.
“Ga jij ook mee?”, vroeg ik aarzelend.