Vertrouwen - 26

“Het komt wel goed”, suste ze. “Ooit zal ze ontdekken wie ze werkelijk is.”
“Ik weet nog dat mama haar vaak aan mij gaf als ze huilde, dan kalmeerde ze het snelste”, zei ik met een glimlach.
“Als ze zo goed op je reageerde, zal je ooit een belangrijke rol spelen in haar leven”, zei Yue zacht.
“Ik weet het niet”, aarzelde ik. “Ik ben nu zeventien, en zij zou twaalf moeten zijn. Er heeft al zo’n lange tijd tussen gezeten.”
“Je moet blijven hopen, Lizzie”, glimlachte Yue. “Geef het niet op.”
“Oké”, zuchtte ik. Ik keek haar aan. “Bedankt dat je gekomen bent.”
“Graag gedaan”, zei ze zacht.
“Jij moet het ook moeilijk hebben, dat je dochter liever bij mij is dan bij je man.”
“Het was even slikken”, gaf Yue toe. “Ik vermoed dat het er uiteindelijk op neer zal komen dat Sokka gewoon minder tijd zal hebben door de oorlog.”
“Ik hoop het voor je”, glimlachte ik.
“Jij mag hem niet echt hé?”
“Dat komt misschien nog wel. Ik vind het gewoon vervelend dat hij zo wantrouwig is.”
“Ik begrijp het wel”, glimlachte Yue. Ze stond op. “Kom je mee? Ik heb je een rondleiding beloofd, weet je nog?”
“Graag”, glimlachte ik.