Vertrouwen - 24

“Nee, het is goed”, fluisterde ik, en stak mijn armen uit om Yle aan te nemen. Yue legde haar dochtertje in mijn armen. Ik keek vertederd naar de kleine Yle. Ze kirde vrolijk en trok aan mijn haar.
“Dat ziet er goed uit”, glimlachten de geestelijken. Het viel me plots op dat ze met z’n drieën tegelijk spraken.
“Hé, meisje. Wat denk je, ben ik te vertrouwen?”, vroeg ik zachtjes aan Yle. Als antwoord begon ze te lachen. Nu was het mijn beurt om te merken dat Yue het moeilijk had. Ze wendde zich tot de geestelijken.
“Yle reageert niet zo goed op Sokka. Heeft u enig idee hoe dat komt?”
“Dat kan alleen de tijd uitwijzen”, was het kalme antwoord. Yue knikte, en stak haar armen weer naar haar dochtertje uit. Ik legde Yle weer in haar armen, draaide me om en rende weg. Ik kreeg het weer ontzettend moeilijk.

Niet veel later kwam een wachter achter me aan, maar hij bleef op een afstand. Ik rende en rende, en ik totaal geen idee waar ik was. Uiteindelijk zonk ik aan het einde van een gang als een hoopje in elkaar.
“Juffrouw?”, hoorde ik iemand vragen. Het was de wachter die achter me aan was gekomen. Ik keek hem vragend aan. “De prinses vroeg me u naar uw kamer te brengen.” Ik liet me door hem recht helpen en volgde hem gedwee naar mijn kamer. Ik viel neer op mijn bed en begon te huilen.