Chapter 3.2 || In the end, it all comes together

-Harry Styles

Verbluft staar ik Lillian aan, “het verzet?” stamel ik.
      Glimlachend kijkt ze me aan, “het verzet, ja. Dacht je dat er niets tegen het regiem van de overheid gedaan werd?”
      Bedenkelijk staar ik vooruit, het klinkt best aannemelijk wat ze zegt. Natuurlijk is er zoiets als het verzet, maar ik heb er nooit zo bij nagedacht. Nonchalant haal ik mijn schouders op en bijt op mijn lip, “heb er nooit zo bij nagedacht.”
      “Dat dacht ik al,” glimlacht Lillian geruststellend. “Je zult wel honger hebben, neem ik aan?”
      Gretig knik ik, honger heb ik zeker. Ik heb de hele dag niets gegeten, bij die gedachte maakt mijn maag een instemmend geluid.
      “Ik hoor het al,” grinnikt Lillian en ze loopt naar de keuken, waar ze druk in de weer gaat met allerlei keukengerei.
      Een beetje onwennig bestuur ik de kamer, maar daar ben ik niet lang mee bezig, want veel is het niet. Daarom richt ik me maar op Flo. “Kun je pokeren?” vraag ik simpel.
      “Nee,” antwoordt ze zacht, terwijl ze strak voor zich uit blijft staren.
      “Ik kan het je leren,” bied ik haar aan.
      Flo haalt haar schouders op en blijft recht voor zich uitkijken.
      “Je mag me wel aankijken hoor, ik bijt niet,” grinnik ik en zwaai met mijn hand voor haar ogen.
      “Ik wil je geen pijn doen,” fluistert ze zo zachtjes dat ik het nog net hoor.
      “Pijn doen?”
      “Pijn doen, ja,” en terwijl ze dat zegt draait ze met haar hoofd mijn kant op en kijkt ze me in de ogen. Een pijnscheut schiet door mijn lichaam heen en al snel volgt de volgende. Ik schreeuw het uit van pijn en grijp naar mijn borst. Tranen stromen over mijn wangen, het voelt alsof er allemaal messen in mijn lichaam worden gestoken, maar er is niets te zien.
      “Hou op!” wordt er door Lillian naar Flo geroepen. Flo went haar hoofd af en zo snel als de pijn kwam, is het nu ook opgehouden. Hijgend leg ik mijn hoofd op de tafel en probeer mijn gesnik onder controle te krijgen. Ondertussen loopt Lillian op Flo af en geeft haar een draai om haar oren, zegt wat tegen haar en stuurt haar daarna met een kwaad gezicht weg.
      “Wat was dat?” vraag ik met gesmoorde stem.
      “Het spijt me zo erg, Harry. Ik wist niet dat Flo het bij je zou doen.”
      Ik til mijn hoofd van de tafel en droog mijn tranen af. Ik kan weer helder denken en ik begin het ook te snappen. Die pijn was onderdeel van Flo’s gave. “Hoe werkt haar gave precies?” vraag ik Lillian.
      “Wanneer ze je in de ogen kijkt, ondervind je een verschrikkelijke pijn. Dit houdt alleen op als Flo haar ogen afwend van jou. Het spijt me,” zegt Lillian spijtig.
      Ik zie dat ze het meent en wuif haar excuses weg, “het is ook een beetje mijn schuld, ik vroeg haar waarom ze me pijn zou doen. En ze is nog maar een kind, het is jullie vergeven,” lach ik kleintjes.
      Lillian knikt en maakt er verder geen woorden aan vuil. Ze keert terug naar de keuken en begint mijn eten op een bord te scheppen. Een heerlijke geur komt me tegemoet, wanneer Lillian het bord voor mijn neus zet. Ik schrok het snel naar binnen, want ik heb me toch een honger. Terwijl ik zit te eten, voel ik dat Lillian me in zich op zit te nemen. Dit laat me ongemakkelijk voelen.
      “Wat doen jullie precies in het verzet?” vraag ik om de stilte te verbreken.
      Ik zie Lillian twijfelen, maar ze besluit het me toch te vertellen. “Wat wij doen? We doen meerdere dingen die van belang zijn voor het voortbestaan van mutanten. Zo houden wij de regering goed in de gaten. Je weet dat ze niet blij zijn met het bestaan van mutanten, dat komt doordat ze bang voor ons zijn. Ze weten dat wij sterker zijn dan mensen, dus willen ze ons het liefst uit de weg ruimen.”
      “Hoe komen jullie dan alles te weten?” vraag ik nieuwsgierig.
      “Infiltranten,” zegt Lillian op een manier alsof het raar is dat ik dat niet weet.
      Begrijpend knik ik, dat is een hele slimme manier. “En verder?”
      “We bieden onderdak aan op de vlucht geslagen mutanten aan.”
      Ik glimlach, wetend dat dit op mij slaat.
      “We proberen iedereen zo goed mogelijk te helpen, wij mutanten zijn al zwaar in de minderheid, dus we zullen iedereen helpen die we kunnen helpen. Het verzet is een groot netwerk, maar niet alle mutanten hebben er weet van. Maar diegene die er weet van hebben, houden elkaar zo goed mogelijk op de hoogte, zodat alle verzetsleden weten wat er in heel Engeland speelt. En we ook snel ter plaatse kunnen zijn, wanneer er een mutant in nood is. Alleen niet alle verzetsgroepen hebben even goed contact met elkaar, er zullen telbare verzetsgroepen zijn waar ik geen weet van heb.”
      “Met welke groepen heb je het meeste contact?”
      “Met de verzetsgroep in Wolverhampton en de verzetsgroep van de school van James Smith.”
      “School?” vraag ik verbaasd.
      “Ja, school. Ik kom er achter dat jij niet heel veel weten van het hele mutanten bestaan.”
      Een beetje beschaamd knik ik, ik heb er helemaal geen weet van. Mijn moeder is gestorven bij mijn geboorte, heb ik vernomen. En mijn vader heeft mij daarna afgestaan, omdat hij niet voor me kon zorgen. Hierna heb ik in verschillende weeshuizen gezeten, maar ben op mijn 14e weggelopen en heb sindsdien voor me zelf gezorgd.
      “James Smith,” gaat Lillian verder, “heeft een school opgericht voor mutanten, tussen de zes en twintig. Zij kunnen hier alles leren over het verleden van mutanten. Hoe ze hun gaven moeten beheersen en nog veel meer. Mijn kleindochter, Flo, zit ook op die school. Alleen dit jaar gaat ze wat later, omdat het nu niet veilig is om te reizen.”
      “Een mutanten school,” herhaal ik verwonderend. Dat is zo gaaf! Ik wist niet eens dat zoiets bestond. Alhoewel ik wist ook niet bepaald veel over mutanten.
      “Een mutanten school, ja” zegt Lillian als reactie op mijn herhaling. “En, Harry, daar stuur ik jou ook heen.”