W73

’s Morgens, toen ze net wakker was, kreeg Bloom telefoon.
“Hallo?”, ze nam op.
“Bloom, Sky hier. Hoe is het?”
“Nachtmerrie gehad. Maar het maakt niet uit. Je hebt me net niet wakker gebeld.”
“Oh sorry”, zei Sky. “Het is misschien nogal stom, maar ik heb een naar voorgevoel. Daar bel ik voor.” Bloom was onmiddellijk alert. Musa wikkelde haar terug in de bloemen, die ze net verwijderd had zodat Bloom kon opnemen.
“Met mij is alles in orde”, zei Bloom, en ze probeerde kalm te klinken.
“Goed dan. Ik moet ophangen. Sorry.”
“Tot straks. Ik hou van je.”
“Ook van jou”, zei Sky, en hij hing op. Bloom keek Musa aan:
“Sky had een naar voorgevoel. Ik hoop dat het niets met mijn nachtmerrie te maken had.”
“Ik denk het niet, Bloom”, suste Musa. “Het was maar een droom, meer niet.”
“Ik hoop het.”
De andere Winx kwamen aangewandeld, op Flora na.
“Hoi Bloom, hoi Musa, goed geslapen?”
“Nachtmerrie”, zuchtte Bloom.
“Ach ja, dat heeft iedereen wel eens”, zei Layla kalm, en ze zette Stella in een van de zetels.
“En jij, Stella, alles in orde?”, vroeg Bloom.
“Faragonda denkt dat ik morgen weer kan zien”, zei ze. “Gelukkig. Ik word echt gek van dat blinde gedoe.”

Blooms gsm rinkelde weer.
“Sky?”, vroeg ze, toen ze Brandons nummer herkende.
“Euh, Bloom, sorry dat ik je stoor, maar nou ja, door dat voorgevoel werd ik bang. Ik heb geprobeerd mijn ouders te bellen, maar ze zijn niet bereikbaar en…” Bloom ontplofte. Layla wikkelde haar weer in en Tecna greep Blooms gsm.
“Sky, Tecna hier. Wat is er aan de hand? Bloom ontplofte zonet weer.” Sky herhaalde wat hij tegen Bloom had gezegd.
“Ik ga naar hen toe, Tecna. Brandon gaat mee. Je hoort nog van me.”
“Goed, dag Sky.”