007 ||

‘Goede morgen miss Malfoy’ hoorde ik madam Pince al zeggen. ‘goedemorgen’ kwam er op een ijzige toon uit. Gelukkig nu was ik weer bijna helemaal mijn oude zelf! ‘voor vandaag krijgt u de taak alle ingeleverde boeken op te bergen, en als u daar mee klaar bent kunt u meneer Potter gaan helpen om de selectie kruiden boeken te verplaatsen omdat de kast gerenoveerd moet worden’ fijn kan ik weer samen werken met potter dacht ik geiriteerd. Yes! Ik noemde hem weer potter, nu was ik weer helemaal mijn oude zelf! Athans dat hoopte ik.

Ik had net uitleg gekregen over hoe ik het moest doen, alsof elke domme koe niet wist hoe je boeken terug moest zetten! Ik was pas na een uur or twee klaar, wat op mijn apart langer had mogen duren want nu moest ik met potter samen werken. Zuchtend ging ik op zoek naar hem. Waar was die gozer gebleven? Dacht ik bij me zelf, ik keek nog eens om me heen waardoor ik niet oplette waar ik mijn voetten neer zetten en ik struikelde voorover over een van de rondslingerende boeken, ik probeerde me snel met nog een pasje te corigeren maar het werkte niet. Ik voel hoe ik nu helemaal voorover vlieg voorberijd om met een harde klap de grond te raken, maar ik raak de grond niet, ik hang half in iemand zijn armen. Zo blijven we nog een seconden of vijf staan tot ik omhoog kijk, recht in de ogen van albus. Snel duw ik me van hem af en ga ik recht op staan. ‘bedankt’ mompel ik zo onverstaanbaar mogenlijk. ‘dat had ik nou nooit uit jou mond verwacht’ zij hij met een lichte grijns op zijn gezicht. ‘wen er maar niet aan’ snauwde ik gelijk terug. ‘het was ook te mooi om waar te zijn’ kwam er uit zijn mond. ‘nou wat moet ik doen’? vroeg ik hem ‘alles van deze drie planken moet naar die kast hier achter’ zij hij terwijl hij naar de kast acher ons wees. Ik pakte een stapel en ging aan het werk om een gesprek te vermijden, want ook al wilde ik het niet toegeven deze jongen begon mij door te krijgen, dat kon niet anders want anders zouden zijn opmerkingen mij niet zo raken als die van gisteren. ‘lukt het hier allemaal’? madam Pince kwam ineens het hoekje om. ‘ja hoor’ antwoorde albus en ik tergelijk. ‘dat is mooi’en ze liep weer weg. ‘dat dat mens nog niet met pensioen is’ begon albus ineens ‘daar dacht ik ook al aan’ antwoorde ik hem.

Voor ik het wist waren we al een half uur in gesprek over wat we wel niet dachten over al de leraren. Wie had dat ooit gedachr, dat ik ooit een normaal gesprek met iemand had, en dan nog wel met albus potter! Niet dat het over iets biepgaands ging ofzo, en ik toonde nog steeds weinig emotie behalve haat dan, maar ik denk dat de meeste mensen nu zouden zeggen dat het een stuk gezelliger was dan dat stille zwijgen. Om eerlijk te zijn vond ik het eingelijk niet zo heel vreselijk meer om hier morgen weer te komen.