~Chapiter 11~

Hij draaide zich om en keek in het gezicht van River. 'Wat?' Zei hij bot. 'Mag ik bij je komen zitten?' Vroeg ze zacht. Hij knikte. Ze liep om het bankje heen en ging naast hem zitten. 'Als je weg wilt begrijp ik het. Ik dwing je niet op te blijven, al zou ik het wel fijn vinden dat je me wel verteld als je gaat anders zou ik misschien door het ziekenhuis rondzwerven opzoek naar jou.' 'Waarom zou je?' Ze keek naar de rozen die tegenover hun stonden. 'Waarom zou ik niet?' Hij keek haar niet begrijpend aan. 'Wat bedoel je daarmee.' Ze hield langzaam haar schouders op. 'Je hebt zoveel voor me gedaan. Je hebt me geholpen toen ik je om hulp vroeg en wanneer je dat niet vroeg. Het boeit me niet dat je mij niet mag, maar ik zal nooit niet je proberen te helpen. Het klinkt misschien klef en dat komt vooral omdat ze dat in van die soaps zeggen maar ik geef echt om je.' Hij schudde grinnikend zijn hoofd. 'Dat klinkt inderdaad klef.' Ze hield haar schouders op. 'Het spijt me als ik je irriteer. En het spijt me voor alle dingen die ik heb gedaan die jij niet zo leuk vond.' Hij knikte. 'Zoals dat gedoe met die bad eend op mijn stoel?' Ze knikte en probeerde haar lach in te houden. 'Sorry, maar dat is een voorbeeld ja. Maar wat ik je probeer te vertellen is dat je me altijd kunt vertrouwen, en dat ik er altijd voor je ben. Het maakt me niet uit dat je een vampier bent, en dat je me niet aardig vind, en dat je me niet helemaal vertrouwd, en een level E kunt worden, maar' Verder kwam ze niet. 'Hoe bedoel ik een level E worden?' Ze gaf een schuine grijns. 'Ik weet meer dan je denkt.' Ze stond op. 'Ik ga maar weer terug naar binnen. Doe je de groetjes van me aan Karin en directeur Cross?' Hij knikte. River zwaaide en liep richting het ziekenhuis. Zero stond ook op en liep naar de bushalte.

Op school aangekomen ziet hij Karin die probeert zijn aandacht te trekken. 'Zero! Wacht even!' Ze zwaaide met haar armen maar Zero negeerde dat. Hij had even geen zin om in de buurt te zijn van mensen, en vooral niet als er vragen komen. Jammer genoeg kwam Karin uiteindelijk toch uit de mensenmassa en rende ze vlug naar hem toe. 'Zero! Je hebt me wel gezien dus waarom negeerde je me?!' Hij keek naar Karin en hield zijn schouders op. 'Ik had geen zin om te reageren.' Zei hij. 'Nou ja zeg!' Ze trok aan zijn arm toen hij probeerde verder te lopen. 'Jij gaat nergens naar toe totdat je me hebt verteld waar River is en wat er met haar is.' Hij keek haar geïrriteerd aan. Karin bleef koppig staan. 'Je mag dan wel zo kijken maar ik blijf je volgen tot je me verteld waar ze is. Ze is mijn beste vriendin hoor!' Zero trok zich los uit haar greep en liep weg. Karin rende hem achterna. 'Waar is River heen?' Vroeg ze toen ze naast hem liep. 'Dat gaat je niks aan. Dat moet je maar aan haar vragen als ze terug is.' Karin ging voor hem staan. 'Luister, River is mijn beste vriendin, al zit ze hier niet zo lang op school. We delen haast alles, maar ik weet dat ze iets achterhoud voor me. Ik wil weten wat er mis is om haar te helpen. Als je me nou-' 'Je kunt haar niet helpen, dus doe maar geen moeite.' Hij liep haar voorbij en liet Karin alleen staan die een zucht gaf. Wat was er toch aan de hand op deze school?

Kudo? Reactie?