014

‘Gerard ga je nog even mee naar mijn huis?’ vroeg ik met een glimlach en we liepen richting de auto’s. ‘Ja is goed, ik was toch samen met Pedro gekomen, dus dan kan ik mooi mee rijden.’ Zei hij en hij stapte mijn auto in. Ik gooide de tassen in de kofferbak en stapte ook in. ‘Eet je mee vanavond, want anders gaan we even langs de supermarkt.’ Zei ik terwijl ik het terrein af reed. ‘Eh ja is goed, maar dan gaan we wel iets eten zoals pizza.’ Zei Gerard en hij kreeg direct een grijns op zijn gezicht. ‘Is goed.’ Zei ik en ik reed richting de supermarkt. In de verte zag ik een ambulance op volle snelheid aankomen dus ik reed de berm in zodat ze de auto’s daarvoor konden inhalen. ‘Dat ziet er niet goed uit.’ Mompelde Gerard en een naar gevoel overspoelde me. Ik wuifde het weg en reed de weg weer op, niks om me zorgen over te maken.

In de supermarkt waren we nog met wat fans op de foto geweest en daarna vertrokken we naar huis. We hadden gewoon een aantal kant en klare pizza’s gekocht, we waren namelijk te lui om zelf iets te gaan bereiden. Ik reed de oprit op en liet Gerard de spullen uit de kofferbak halen. Ik liep ondertussen naar binnen. ‘Amber! Ik ben thuis!’ gilde ik maar het bleef stil. Nou ja, die zal wel bij een vriendin ofzo zijn, dat gebeurd wel vaker. ‘Is Amber er niet?’ vroeg Gerard terwijl hij op de bank neer plofte. ‘Neh, ze zou wel bij een vriendin van haar zijn.’ Zei ik en ik liep naar de keuken. ‘Cola?’ schreeuwde ik en ik hoorde een bekend piepje, de playstation werd aangezet. ‘Ja is goed.’ Antwoordde Gerard en ik schonk het in. Ik nam de glazen mee naar de woonkamer en zag Gerard al klaar zitten voor een potje Fifa. ‘Als jij nou Real bent, dan ben ik Barça. Ik ben namelijk beter in het spel.’ Zei ik met een grijns en ik pakte de controller. ‘We zullen wel zien.’ En het spel begon.

Na zeven potjes Fifa waarvan ik er zes gewonnen had begonnen we honger te krijgen. Ik deed de pizza’s in de oven terwijl ik Amber probeerde te bereiken. Weer geen gehoor. ‘Ach die heeft het vast druk met vrouwen dingen.’ Zei Gerard lachend. Ik keek hem bedenkelijk aan, zelf geloofde ik er niet echt in. ‘Ach kom op, alsof er iets ergs gebeurd is.’ Zei Gerard en hij gaf me een duw. ‘Je weet maar nooit.’ Zuchtte ik en op dat moment ging mijn telefoon. Amber stond in het schermpje. ‘Waar ben je!’ zei ik bezorgd terwijl ik op nam..