Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.13

Met een luid kabaal werd ik, voor de zoveelste keer, gewekt door een vreselijk irritante tweeling. Voordat ik ook maar kon roepen dat ik al wakker was, waren ze al bovenop me gesprongen. Ik bedacht me dat ik dringend een nieuw slot moest hebben op onze deur. Dit was al de zoveelste keer dat de tweeling hier binnengekomen was en ik had werkelijk geen idee hoe ze dat steeds weer flikten. Ik had ook geen zin om het te vragen, ik zou toch wel een vreselijk dom en nutteloos antwoord terugkrijgen. De tweeling begon keihard te gillen, waardoor er meerdere verschrikte kreetjes te horen waren door de kamer. Angelina stak haar hoofd, met een vreselijk chagrijnig hoofd, onder de dekens vandaan en keek even rond. Die was dus duidelijk geen zonnestraaltje in de ochtend. George keek haar even grijnzend aan en knipoogde even naar haar. Ze bloosde even en begon als een gek haar haar goed te leggen trok haar deken een stukje verder omhoog. Note to myself; Angelina en George even goed uithoren, daar was duidelijk iets aan de hand. Ik keek eens goed naar het oranje gevaarte dat zich op mijn bed bevond en zag toen dat hij een vreselijk lelijk, niet te vergeten; vreselijk kinderachtig, feesthoedje op had. Ook hadden ze allebei een vreselijk irritant toetertje bij zich, waar ze plezierig gebruik van maakten.
‘Gefeliciteerd Eve!’ riepen ze in koor.
Ik keek ze even verschrikt aan. Hoe konden ze dit weten? Ik had niemand verteld over mijn verjaardag, ik had er nooit over gesproken. Ik haatte mijn verjaardag en vierde het ook nooit. Vroeger was ik dol geweest op mijn verjaardag; ik keek er maanden naar uit en kon dagen ervoor niet in slaap komen. Dat was in ieder geval voor de dood van mijn vader. Zonder mijn vader leek niets thuis nog zin te hebben. Het gezin was uit elkaar gevallen; geen enkele feestdag deed er nog toe, niets kon ons nog bij elkaar brengen, laat staan voor één miezerig dagje. Toch was vandaag een belangrijke dag; het was namelijk mijn zeventiende verjaardag, wat betekende dat ik meerderjarig was geworden vandaag. Normaal zou dit voor een leerling van Hogwarts niet veel betekenen, maar voor een Death Eater des te meer. The lord had grote plannen met me gehad en zeker wanneer ik meerderjarig zou worden, dan zou hij nog meer met me kunnen. Ik kon eindelijk magie gebruiken buiten de school.
‘Hallo, aarde aan Eve?’
Een hand bewoog voor mijn ogen langs, wat mij deed opschrikken uit mijn gedachten. Iedereen zijn aandacht in de kamer was op mij gericht.
‘Sorry, ik droomde even weg. Hoe weten jullie van mijn verjaardag? Dat was geheim.’ mompelde ik.
‘Beroepsgeheim,’ grinnikte George, terwijl hij me een duistere blik gaf.
‘Mag ik het weten?’ vroeg ik liefjes.
Ik was toch wel benieuwd hoe ze het deze keer geflikt hadden. Ze leken altijd toegang te hebben tot allerlei gegevens, zonder dat iemand wist hoe. Misschien hadden ze wel seks met McGonagall gehad..
‘Nee!’
‘Maar ik ben jarig,’ probeerde ik.
‘Net wilde je niet jarig zijn,’ mompelde Fred.
‘Alleen als het in mijn voordeel werkt,’ grijnsde ik.
Fred gaf me grijnzend een tik tegen mijn hoofd en keek me even aan met een geheimzinnige blik, ‘Hup, ga je omkleden. We hebben een grote dag voor je gepland!’
Ik keek hem nieuwsgierig aan, maar hij schudde zijn hoofd. Ik keek even smekend de kamer rond, maar niemand vertelde me wat de bedoeling was. Zelfs Angelina, Alicia en Katie keken me samenzweerderig aan. Fijn, iedereen behalve ik wist wat er ging gebeuren. Toch zuchtte ik even en liep, met een stapeltje kleding, de douche in.

Even later stapte ik de douche weer uit en begon me aan te kleden. Ik liep de slaapzaal weer in en zag dat iedereen al naar beneden was; ik was alleen. Even voelde ik in mijn zakken en kwam de brief tegen, die ik gisteren in mijn broekzak gestopt had. Ik las hem nog even over.

Evanthe,
Morgen is het eindelijk zover; jouw grote dag. The Lord heeft hier al een tijdje naar uitgekeken, hij ziet nieuwe opties. Daarom wil ik dat je morgenavond, stipt om acht uur, naar het huis komt. Je instructies zullen daar duidelijk gemaakt worden. Kleed je gepast en kom op tijd.

Adelaide Juliette.

Het voelde raar, om door mijn bloedeigen moeder bij mijn nieuwe naam genoemd te worden, maar ik hechte er geen waarde aan. Ze deed het voor de veiligheid, niemand mocht weten wie ik werkelijk was, dus ik snapte het volkomen. Ik was aangenaam benieuwd naar het feit waarover The Lord met me wilde bespreken; het zou vast iets groots zijn, aangezien ik nu officieel meerderjarig was. Ik hield de brief stevig vast en versnipperde hem in allerlei kleine stukjes. Ik opende het raam en liet de minuscule stukjes vallen. Ze fladderden gracieus mee met de wind, wat een vrolijk effect gaf. Ik sloot het raam weer en draaide me om, op weg naar de grote zaal, waar ik verwachtte de rest weer te zien. Ik liep de slaapkamer uit en schrok wanneer ik de deur achter me sloot. Iedereen stond in een kringetje om de banken heen, met allemaal een vreselijk lelijk feesthoedje op, en begon spontaan te juichen wanneer ik de deur sloot. Twee personen stonden vooraan, met een trotse blik in hun ogen. Het was wel duidelijk wie dit geregeld hadden; Fred en George natuurlijk.
‘Surprise!’ gilde iedereen in koor.
Oh dear god.