Proloog

“Je moet echt eens wat gaan afvallen.” De woorden gingen als een mes door me heen. Tuurlijk wist ik dat. Ik had het altijd geweten. Ik had het gehaat. Maar het feit dat anderen het ook zagen, maakte het alleen maar erger. Dat de woorden nu echt uitgesproken waren door iemand anders maakten het alleen maar echter. Ergens had ik altijd een sprankje hoop gehad dat ik gek was. Dat ik gewoon een heel vertekend beeld had. Maar nu was het bevestigd. Ik was gewoon dik. Dik en lelijk.