Vertrouwen - 22

“Het is goed”, glimlachte ik. “Vraag het hen maar. Ik beloof dat ik zal meewerken.”
“Echt? Ben je niet kwaad of zo?”
“Nee. Het is normaal dat je dat vraagt”, glimlachte ik.
“Bedankt”, zuchtte Yue opgelucht.
“Yue, ik wil alles doen om hier te blijven. Ik wil niet meer vechten. Ik wil niet meer bij de vuurnatie horen, bij het volk dat iedereen ongelukkig maakt. Het enige dat me nog aan hen bindt zijn mijn ouders. Maar ik heb mijn keuze gemaakt. Ik zal hen en jullie beschermen door te liegen tegen de vuurnatie. Ik weet dat ik hier gelukkig kan worden.” Ik had tranen in mijn ogen. Yue omhelsde me.
“Als ik niet de prinses zou zijn, zou ik je zonder problemen kunnen vertrouwen. Maar ik ben verantwoordelijk voor mijn volk, ik moet hen beschermen”, zei ze zacht.
“Het is goed hoor”, glimlachte ik. “Trouwens, ik moet wel doen wat je zegt. Ik ben je gijzelaar, weet je nog?” Yue schoot in de lach.
“Kom dan maar braaf mee”, plaagde ze, en stond op. Ik volgde haar naar de eetzaal, waar Sokka intussen zat met Yle.

“Yue, we hadden toch afgesproken haar niet te vertrouwen zonder bewijs”, zei Sokka meteen toen hij me zag.
“Sokka, ik weet zeker dat we op dit moment niets van haar te vrezen hebben. Anders had ze me daarnet wel kwaad gedaan, toen ik alleen met haar was. En straks ga ik aan de geestelijken vragen haar te testen”, zei Yue kalm. “Ik weet dat je mij en ons volk wilt beschermen, maar je moet echt leren op mijn oordeel te vertrouwen. Ik weet wat ik doe.”
“Het is al goed”, zuchtte Sokka. “Ik ben gewoon bezorgd.”
“Dat weet ik wel”, glimlachte Yue, en zoende Sokka liefdevol. Ze nodigde me uit om mee aan tafel te gaan zitten, hoewel ik net had gegeten en dus niet veel honger had.