Chapter 69

‘Wat een schatjes!’ Zei mama.
‘Dat zijn ze inderdaad.’ Zeiden Jasper en ik trots. Megan had Spencer vast, Owen was samen met Renesmee en Alice aan het spelen met Renesmee haar poppenhuis.
‘Abigail.’ Zei mijn moeder ineens.
‘Ja, mama.’
‘Ik denk dat het beter is als ik ga verhuizen naar een flat of in ieder geval een kleiner huis en niet met zo veel trappen.’ Zei mama.
‘Dat is wel een slim idee.’ Zei ik en knikte goed keurend.
‘Maar.’ Mama stopte even.
‘Maar wat?’ Vroeg ik en gebaarde met mijn hand dat ze door moest gaan met vertellen.
‘ik wil het huis niet verkopen, misschien wil jij het hebben?’ Vroeg mama.
Ik keek Jasper aan en hij keek me ook aan met zijn prachtige gouden ogen. Jasper dacht even na en knikte toen.
‘Mama, dat zou heel lief zijn als we in dat huis zouden mogen wonen.’ Zei ik en mama gaf me een knuffel.
‘Jezus, kind. Wat ben je weer koud.’ Zei ze.
‘We mogen niets vertellen. Daar moet je zelf achter komen.’ Herinnerde ik haar. Ze knikte en gaf al haar aandacht waar aan Spencer. Spencer had zo’n lieve lach. Iedere keer als je hem ook maar aanraakte begon hij een beetje te grinniken als of hij er niet tegen kon en wij hem kietelde of zo.
Hij kreeg altijd een kuiltje in zijn linker wang. Hij lachte net als zijn vader, zijn linker mond hoek ging omhoog.