Chapter 68

We waren al weer 3 maanden verder en Abby had eindelijk gouden ogen.
Megan beloofde dat ze zo snel mogelijk zou genezen en langs zou komen om Alice, Owen en Spencer te komen bewonderen.
Volgens Carlisle ging het steeds beter met Megan en ze zou nog gewoon kunnen lopen. Ze kreeg daar therapie in en zou over 1 week ontslagen worden uit het ziekenhuis.
De bel ging.
‘Oma!’Riepen Alice, Owen en Spencer tegelijker tijd. Carlisle deed open.
‘Hallo, Carlisle.’ Hoorde ik Megan haar stem zeggen.
‘Hallo, Megan. Leuk je te zien buiten het ziekenhuis.’ Zei Carlisle. Megan moest even giechelen. Abby en ik liepen naar de hal toe.
‘Hi, mama.’ Zei Abs en liep naar haar toe en omhelsde haar kort. Megan had blijkbaar een bril.
‘Fijn je weer te zien, Megan.’ Zei ik en gaf haar een hand.
‘Wil je misschien wat thee?’ vroeg Esmé die om de hoek vergscheen.
‘Ja, dat zou lekker zijn.’ Zei ze. We liepen naar de woonkamer en gingen zitten. Renesmee kwam binnen huppelen met Alice achter haar aan. Alice was natuurlijk een stuk kleiner.
‘Woaw, kan ze al lopen?’ Vroeg Megan verbaasd en hield haar hoofd schuin.
‘Mama, ik wou dat we het je konden vertelen maar je moet er alleen achter komen.’ Zei Abby zuchtend. We hadden besloten om Megan aan het denk werk te zetten. Wij mochten het niet vertellen en als ze er zelf achter kwam zou de Volturi niet komen.
‘Oma.’ Zeiden Spencer en Owen die ook binnen kwamen en op de bank sprongen.
‘Wie is wie?’ vroeg Megan en keek vragend naar ons.
‘Het meisje heet Alice, je zou eigenlijk kunnen raden wie Spencer is en Owen is dan de andere.’