023:

Voorzichtig maak ik de handdoek los. Ik laat het langzaam op de grond vallen. Ik zie hoe zijn ogen naar mijn buik dalen. Hij komt dichterbij. Zachtjes gaat hij met zijn vinger over mijn litteken. Daarna kijkt hij mij aan en lacht hij.
‘Was het nu zo erg?’ vraagt hij bezorgd met een klein glimlachje. Ik lach en schud mijn hoofd.
‘Kom op.’ Roept hij en hij trekt me mee naar het meertje. Hand in hand springen we het water in. Als ik boven water kom, zie ik hem nergens. Ineens voel ik twee sterke armen rond mijn middel. Ik word omhoog geduwd en vlieg door de lucht. Iets later beland ik terug in het water. Ik zwem zodat ik achter zijn rug boven kom. Ik plaats mijn handen op zijn hoofd en duw hem onder water. Als ik hem loslaat, besluit ik om snel te vluchten. Ik hoor hem achter mij proestend boven kom.
‘Oh wacht maar.’ Roept hij naar mij. Ik probeer zo snel als ik kan naar de rand te zwemmen, maar hij is me al ingehaald. Hij slaat met zijn hand zo op het water dat ik een hele golf water over me heen krijg. Ik gil en duw wat water terug in zijn gezicht. Zo gaan we nog een tijdje door. Na een tijdje word ik moe.
‘Ik geef me over.’ Gil ik. Hij komt naar me toe gezwommen. Ik zwem naar de kant. Net als ik me op de rand wil heffen, pakt hij mijn voet vast en trekt me terug in het water. Hij duwt me zachtjes tegen de kant en begint me zachtjes te zoenen. Zijn armen liggen rond mijn middel. Zo staan we toch nog een tijdje. Daarna gaan we op het gras rond het meer liggen. Zijn vingers zijn innig verstrengeld met de mijne. Ik wou dat ik zo voor altijd kon blijven liggen. Ik draai mijn hoofd naar Louis toe. Ik zie dat hij me aankijkt. we blijven zo naar elkaar kijken. Het is niet zomaar een speciaal moment, het is gewoon een perfect moment. Zijn hand streelt zachtjes mijn wang.
‘Ik hou echt van je.’ Fluistert hij zacht. Zijn stem is vol van emoties. Mijn hart smelt gewoon hoe hij naar me kijkt.
‘Ik ook van jou.’ Ik denk dat ik al bijna niet meer zonder hem zou kunnen leven. Hij is heel veel voor me gaan betekenen in deze korte tijd. Ik durf niet naar de toekomst te kijken. Want ik denk dat er maar twee opties zijn en die zijn allebei niet goed voor ons. Ofwel sterf ik toch omdat ze niet op tijd nieuwe longen hebben gevonden ofwel niet en moet ik toch terug naar België. Ik besluit om er nog niet over na te denken en gewoon te genieten van dit moment.
‘Waar denk je aan?’ hoor ik Louis vragen.
‘Van alles.’ Zeg ik zonder echt antwoord te geven. Ik wil niet dat hij zich zorgen gaat maken. Ondertussen word het al later en begint het ook kouder te worden. Ik ga me terug aankleden. Als ik terug kom, zie ik dat er op het tafeltje kaarsjes en eten staan. Louis is nog bezig met iets klaar te zetten. Op een paar meter afstand kijk ik naar hem. Wat is hij toch mooi. Hij draait zich om en ziet me staan. Ik loop naar hem toe. Hij doet een stoel naar achter voor mij en ik ga zitten. Hij neemt plaats over mij en we eten en praten over van alles buiten de operatie en de toekomst. Als we gedaan hebben, gaan we terug op het deken zitten. Het uitzicht over het meer terwijl het zachtjes donker word is adembenemend. Louis staat recht en gaat weeral iets uit de auto halen. Hij komt terug naast mij zitten en kijkt me lief aan. Hij pakt een doosjes vanachter zijn rug.
‘Billie Davis, wil jij mijn vriendin zijn?’