022: verassing

De volgende dag
Rond een uur of twee staat Louis voor mijn deur.
‘Hey meisje, hoe gaat het?’ zegt hij terwijl hij me in een knuffel trekt.
‘Goed. Enkel krijg ik geen lucht meer.’ Hij kijkt me glimlachend aan. Aan de pretlichtjes in zijn ogen zie ik al dat hij iets van plan is. Ik pak mijn spullen bijeen om te vertrekken. Als we beneden staan bij zijn auto zegt hij dat ik mijn ogen moet dicht doen. Ik luister en voel hoe er iets over mijn ogen word geschoven. Als ik mijn ogen open doe is het helemaal zwart.
‘Wat doe je nu?’ vraag ik onrustig.
‘Kalm maar. Vertrouw me nu gewoon. Je mag enkel niet weten waar we heen gaan want het moet een verassing blijven.’ Ik besluit om hem maar gewoon te vertrouwen. Ik zet me neer in de auto. Ik gil als we vertrekken omdat ik het niet had zien aankomen. Ik heb geen idee hoe lang we al in de auto zaten of waar we naartoe gingen. Ik deed mijn best om nergens over te piekeren en wonderwel lukte dat best nog goed. Ik hoor dat Louis zachtjes meezingt me de radio. Het klinkt best goed en een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
‘Wat is er? Je lacht zo schattig.’ Vraagt hij geamuseerd.
‘Je kan goed zingen.’ Ik hoor hoe hij zachtjes lach. Ik schrik wanneer ik zijn zachte vinger over mijn lippen voel strelen. Hij legt zijn hand zachtjes op mijn wang. Na een tijdje stopt hij eindelijk de auto. Hij helpt me met uitstappen. Ik voel hoe hij mijn hand pakt en me voorzichtig laat verder wandelen. Ineens stopt hij en gaat hij achter mij staan. Hij doet de blinddoek zachtjes af. Mijn mond valt meteen open van verbazing. We staan aan een groot meer waar niemand is. Op de grond ligt een deken en iets verder staat een tafel. Ik draai me met een gigantische lach op mijn gezicht naar hem toe. Hij slaat zijn armen rond me heen en kijkt diep in mijn ogen. Zachtjes drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik kus hem heel lief en zachtjes terug. We blijven nog even staan knuffelen.
‘Wil je gaan zwemmen?’ vraagt hij.
‘Ik heb niks bij.’ Zijn gezicht licht op en hij loopt terug naar de auto. Hij pakt een tas uit de auto en komt terug. Hij pakt er een bikini uit.
‘Ik hoop dat het past, maar ik heb wel de hulp van Jessie gevraagd dus ik denk het wel.’ Ik zie dat hij een beetje verlegen is. Ik glimlach naar hem en geef hem een kusje op zijn wang op hem te bedanken. Hij wijst naar een hokje waar ik me kan omkleden. Ik huppel raar naar het hokje toe en hoor hoe hij me zachtjes uitlach. Ik vind het niet erg want ik voel me op deze moment mega gelukkig. In het hokje kleed ik me rustig uit. Als ik de bikini aanheb zie ik dat het wel goed past. Maar dat het litteken op mijn buik wel heel zichtbaar is. Ik heb het nog nooit aan iemand laten zien. Zelfs Jessie niet. Ik sla de handdoek, die Louis ook had meegegeven, om me heen. Ik pak mijn kleren en loop terug. Zonder al te veel aandacht duw ik de kleren in de tas. Ik kijk Louis nogal moeilijk aan.
‘Wat is er?’ vraagt hij want hij heeft het meteen door. Ik leg hem uit wat er is. Hij zegt dat ik het maar rustig aan moet doen en het enkel moet als ik er klaar voor ben. Daarna doet hij zijn t-shirt en broek uit. Zijn zwembroek had hij al onderaan. Ik laat mijn ogen over zijn lichaam glijden. Hij kijkt me lachend aan. Ik haal diep adem.