With pleasure ~ CB - 61

Het weer zien van de andere jongens en van Audrey voelde fijn, alsof het familieleden waren. Misschien waren we dat ook wel, niet echt natuurlijk, maar misschien raakte je zo gehecht aan een andere naar mate je ongeveer zo'n 24/7 met elkaar bezig was. Het ontging ze dan ook niet dat ik magerder was geworden, maar ook zij stonden klaar voor mij, zelfs een aantal andere van de staff werd ingelicht erover en stonden positief bij. Het gaf me een gelukkig gevoel. Mensen die écht om mij gaven, niet om hoe ik eruit zie, niet om mijn eetstoornis, maar om wie ik werkelijk ben. Mensen die mij nu willen helpen. Maar tegelijkertijd gaf het mij ook angst. Wat is ik het nou niet kon, dat aankomen? Wat moest ik dan doen? Zouden ze mij naar zo'n kliniek sturen waar alle meisjes en jongens komen met een eetstoornis? Ik zou daar dood gaan, wegkwijnen van eenzaamheid en alleen maar nog meer angst.

Er gaan een aantal maanden voorbij en we bereiken het laatste land, het thuisland, Duitsland. De maanden voor mij waren zwaar geweest en het ging dan ook niet zonder huilen en woede uitbarstingen. Maar in deze 'nieuwe' maanden was ik van mijn 42.5 kg naar een kleine 50 kg, ofwel 48.2 kg gekropen. Maar ondanks alles was ik trots, had een site opgestart waar ik mijn verhaal begon te schrijven en foto's poste van het begin tot nu. Elke dag kwamen meerdere bezoekers online en steunden mij, al kon je het niet tegen houden dat er haters, media en eetstoornis figuren die mij afkraakten dat ik zwak was, erop komen. Ik negeerde het, al was de media hard. Ik verscheen zo nu en dan in bladen met feiten die ze van mijn site hadden gejat, onzin die was verzonnen en gefotoshopte foto's. Dankzij Audrey en de mannen, en Mia en mijn vader die alles op de voet volgde, wist ik te blijven staan.