Chapter 66

Ik luisterde naar de piep toon die na het gesprek met Carlisle en mijn moeder volgde.
‘Als die er is.’ Had Carlisle gezegd. Wat een leuk einde van een gesprek. Het gepiep schalde in mijn oor. Ik drukte maar op het rode hoorentje en deed het ding in mijn broekzak. Jasper kwam naar me toe lopen en knuffelde me terwijl hij Alice nog in zijn ene arm had. Alice giechelde lief en Jasper zijn omhelzing was tegenwoordig warm.
‘Het komt goed.’ Zei Jasper troostend zacht in mijn oor. Ik knikte.
‘Als mama dood gaat is er niemand meer echt levend.’ Zei ik.
‘Megan redt het echt wel. Ze is een sterke vrouw.’ Zei Jasper. Ik knikte en Jasper liet me los.
‘Komt goed, mama.’ Zei Alice met haar lieve stem. Ik aaide over haar bol.
‘Dat hoop ik.’ Zei Ik.
’s Ochtends kwam Carlisle thuis.
‘En?’ vroeg ik aan hem. Hij zette zijn tas neer en ging naast Esmé zitten. Hij keek me aan.
‘Nou, ze heeft veel bloed verloren tijdens de val en voor dat ze een beetje beter bij bewust zijn was moest ze nog naar de telefoon kruipen om de ambulance te bellen. Alles is goed met haar alleen haar ruggenmerg is erg beschadigt en de doktoren denken dat haar benen verlamd zijn en nooit meer thuis zou kunnen wonen.’ Zei Carlisle. Mijn mond viel open.
‘Waanneer mag ik naar haar toe?’ Vroeg ik. Spencer, die op mijn schoot lag te slapen, draaide zich om en greep met zijn klein handje mijn shirt vast.
‘We hebben haar moeten opereren en je mag vanmiddag naar haar toe als je wilt.’ Zei Carlisle.
‘Oké, Jasper ga je dan mee?’ Vroeg ik. Hij knikte.