Hoofdstuk 6

Ik opende de voordeur en liep naar binnen. ‘Hé schat!’ Ik deed met jas uit, zette mijn tas neer en liep de woonkamer in. ‘Hoi pap.’ Ik pakte een glas water en ging naast hem zitten. ‘Hoe was school?’ Ik keek hem aan. ‘Was wel leuk…’ ‘Ik hoorde van de buren dat Tombreig ook bij je in de klas zit?’ ‘Ja, klopt. Ik zag hem al in de bus.’ Mijn vader lachte en hij liep naar de keuken. Even later kwam hij terug met een tompouce met heel veel slagroom. ‘Omdat je zo je best hebt gedaan.’ Dat was zo lief van hem! ‘Bedankt pap!’ ‘Graag gedaan! Geniet er maar van. Je hebt het verdient.’ zei mijn vader. ‘Ik ga even naar boven. De was is klaar, tijd om te strijken.’ En mijn vader liep de woonkamer uit. Ik keek naar de tompouce. Dit zag er wel heel lekker uit. Net toen ik een hap wou nemen ging de deurbel. ‘Ik doe wel open.’ riep ik naar boven en liep naar de deur toe. Ik deed open en zag Tom. ‘Wat heb jij nou in je hand?’ was het eerste wat Tom zei. ‘Een tompouce. Dat zie je toch?’ Tom schudde met zijn hoofd. ‘Je zou toch gaan afvallen? Je wilt zeker dik blijven.’ zei Tom boos en liep weg. Ik stond met open mond te kijken. Dit accepteer ik niet! ‘Bemoei je niet met mijn leven, Tombreig! Ga lekker breigen, ofzo!’ Geen idee wat breigen was, maar ik het floepte er zomaar uit. ‘Dat doe ik liever dan dik worden.’ zei Tom terug. Ik smeed de deur dicht. Waar bemoeide hij zich mee? Hij had toch Charlie? Waarom zou hij willen dat ik afval? Het sloeg echt helemaal nergens op. Nergens. Ik hoorde pap nog niks zeggen. Hij dacht zeker dat er iets ergs aan de hand was. ‘Pap, je hoeft je geen zorgen te maken hoor!’ riep ik. Geen antwoord. Ik liep naar de keuken. En zette het schaaltje met de tompouce op het aanrecht. ‘Pap? Ben je er nog?’ Weer geen antwoord. Dit was vreemd. Ik liep de trap op. Ik zag mijn vader op de grond liggen en barstte in tranen uit. ‘Pap! Neeeee!’ schreeuwde ik.