Redder

Gehijg. Ik hoor zacht gehijg. Ook hoor ik voetstappen, en gekraak. Ik voel ook warmte aan mijn rechterarm, maar kou aan mijn linkerarm. Logisch lijkt me, dankzij al het bloed dat ik verloren ben. Is er eindelijk iemand in de buurt die mij kan redden? Is er eindelijk weer een beetje hoop? Ik voel hoe ik beetje bij beetje weer bij bewustzijn kom, maar mijn oogleden zijn nog te zwaar om op te tillen. Ik merk ik dat mijn lichaam de hele tijd op en neer gaat, alsof ik op een dobberend bootje lig, en dan voel ik dat ik helemaal niet meer in de sneeuw lig. Ohnee, wat is dit? Wat gebeurd er met me? In mijn hoofd raak ik in paniek, maar ben te zwak om iets te kunnen zeggen of bewegen. Nog steeds hoor ik het gehijg, en het is erg dichtbij, net alsof het vlak boven mij is. Angstig en met al mijn kracht weet ik zachtjes een kreun uit te brengen, en het gehijg stopt. Ook voel ik dat ik niet meer op en neer ga, en de voetstappen zijn ook verdwenen. Eventjes blijft het doodsstil, maar dan hoor ik hoe de voetstappen verderlopen en mijn lichaam weer op en neer bungelt. Ik krijg steeds meer gevoel terug, en voel dat twee harde 'dingen' mij ondersteunen. Als het pijnlijke gebonk in mijn hoofd verdwenen is, weet ik mijn ogen te openen en kijk wazig rond. Ik zie besneeuwde bomen, bergen, het felle maanlicht en de grond is nog steeds bedekt met de witte sneeuw. Ook zie ik dat ik ergens tegenaan leun, maar mijn nek doet zo'n pijn dat ik hem niet goed kan draaien. Het 'ding' waar ik tegenaan leun is hard en kroezelig, iets van vilt, maar het is ook warm, en het houdt de rechterkant van mijn lichaam ook warm. De andere kant van mijn lichaam hangt in het niets. Wacht eens even... Voetstappen, gehijg, warmte, beweging... Iemand draagt me! Ineens krijg ik veel energie en weet een kreet te kunnen slaken. Hij schalt door het hele bos, en de gedaante die mij draagt schrikt ervan. Het begint sneller te lopen, en ik zie dat we nu een stuk bergop gaan. Ik kan mijn rechterarm bewegen en duw zwakjes tegen het lijf waar ik tegenaan zit gedrukt. Opeens stopt het heen en weer geschommel, en ik word neergelegd op iets kouds. Ik heb al mijn gevoel en bewustzijn teruggekregen, en met veel moeite weet ik rechtop te kunnen gaan zitten. Ik kijk naar de gedaante die langzaam van me vandaan loopt en ik fluister:
'Wie ben je?'
Ik kan niet in het gezicht van de gedaante kijken, maar zie wel aan de vorm en silhouet dat het een man is. Hij heeft brede schouders, een brede borstkas en smalle heupen. Ook is hij best groot, ik schat zo'n 1 meter negentig in mijn hoofd. Voor de rest is hij zwart, omdat hij met zijn rug in het maanlicht staat. Het heeft iets... lugubers. Hij blijft staan en ik zie dat zijn lichaam een beetje ontspant. Hij komt weer wat dichterbij, maar niet té.
'Ik breng je alleen maar terug. Wacht hier, ze vinden je wel.'
Het is een zware, diepe stem, maar wel zuiver en melodieus. Als een jonge operazanger die nog net niet uithaalt met zijn stem. Ik krijg kippevel van de trillingen in zijn stem, en huiverend blijf ik naar de schaduw staren. Net als hij aanstalten maakt om weg te lopen, zeg ik:
'Wacht! Je kan me hier niet zo laten. Breng me terug naar het dorp, alsjeblieft. Waarom laat je mij achter?'
Ik hoor de gedaante zuchten, alsof het moeilijk is om een antwoord te vinden.
'Ik ben niet zo geliefd in het dorp... Het is beter zo. De hulptroepen komen er zo aan.'
'Wacht dan hier, en laat me niet alleen! Ik ben bang! En trouwens... waarom loop je midden in de nacht rond in het bos?'
De man komt wat dichterbij, en hurkt zo'n twee meter van mij vandaan neer. Ik probeer zijn gezicht te zien, maar dat lukt haast niet. Ik schuif een beetje moeizaam zijn kant op, terwijl hij antwoord:
'Ik hou hier een oogje in het zeil. Er verdwalen wel vaker mensen. Ik leid ze meestal terug naar de buurt van het dorp.'
Huiverend knik ik en zeg:
'Dat lees ik wel vaker in de krant... ben jij dan een boswachter?'
'Zo kan je me wel noemen ja... maar ik ben het niet. Ik help alleen een beetje als je echt midden in het reservaat zit.'
'Woon je daar dan?'
De gedaante grinnikt even en ik zie dat hij zijn hoofd schudt.
'Niet officiëel, maar zo kan je het noemen, ja.'
Ik snuif en zeg:
'Ik begrijp er niet veel van.'
'Hoeft ook niet. En het is beter als je niet over mij vertelt. Mensen maken al snel enge spookverhalen omdat ze een onbekend persoon hebben gezien, snap je? En dat willen we niet, want daar zijn er al genoeg van...'
Ik voel een steek door mijn linkerarm gaan, en ik trek even een pijnlijk gezicht. Met een bezorgde ondertoon vraagt hij:
'Hoe gaat het met je...' met haast moeite en pijn fluistert hij '... arm?'
'Hij is volgens mij gebroken, en ik heb veel bloed verloren. Laat mij daarom alsjeblieft niet achter. Verzorg het, als je kan. Ik ben... bang.'
'Ik heb zo mijn redenen om niet aan verwondingen te komen. En je bent niet bang voor een volstrekt vreemde vent die je door het bos draagt?'
We lachen en nieuwsgierig vraag ik:
'Hoe heet je?'
'Doet dat er toe?'
'Ja. Ik zweer dat ik niemand over je vertel en dat ik je verder met rust laat.'
'Goed dan. Ik ben Athan, en jij? Zo weet ik wie ik gered heb.'
'Ik ben Selah. Waar ga je heen als ze mij komen halen?'
Ik zie dat de gedaante zijn schouders ophaalt en zegt:
'Ik wandel nog een stukje en dan ga ik terug naar huis. En niets zeggen over mij, he?'
'Nee dat beloof ik, maar... wil je niet mee? Dan blijf je wat eten en dan laat ik je verder met rust.'
'Da's heel lief van je, Selah,' zegt hij met zijn prachtige stem.
'... maar ik vind het fijn om alleen te zijn en met rust te worden gelaten, echt.'
Opeens voel ik iets knappen aan mijn arm, en zie dat mijn riem kapot is gesprongen. Oh nee. Ik kijk naar mijn wond en zie dat er al langzaam weer bloed begint te verzamelen. Snel kijk ik op naar de gedaante en vraagt:
'Wat nu? Alsjeblieft, breng me naar het dorp, de pijn begint weer, en het bloeden ook!'
De man lijkt te schrikken en langzaam begint hij te hijgen. Snel staat hij op en zegt:
'Ik kan nu niets voor je doen. Ik heb een fobie voor bloed, en als ik dalijk flauwval, schieten we daar beiden niets mee op. Ik moet nu gaan. Fijn je ontmoet te hebben, Selah. Beterschap en het ga je goed. Misschien... dat ik je ooit nog eens tegenkom.'
Die laatste woorden spreekt hij op een twijfelende toon uit, alsof hij het niet wilt. Dan draait hij zich om en loopt tussen de bomen het bos in. Binnen enkele secondes is hij verdwenen. Precies een minuut later hoor ik gemompel en zie ik licht door de bomen heen schijnen. Zaklampen.
'HIER BEN IK! HIER! HELP ME!'
Al snel komen er 10 mannen naar me toe gerend. De twee mannen voorop hebben een hond bij zich die meteen beginnen te blaffen als ze me zien. Ik word overeind geholpen en een man tilt mij op. Hij bekijkt mijn arm en vraagt:
'Hoe gaat het daarmee?'
'Het bloeden is weer begonnen, en ik ben al best veel kwijtgeraakt.'
'Je krijgt goede zorg, geloof me maar.'
Hij glimlacht en loopt met de andere mannen weer tussen de struiken de berg op. Even later zie ik Tim aan komen rennen, en met het gelukkigste gezicht dat ik ooit heb gezien roept hij:
'SELAH! Oh mijn god, we waren je kwijt!'
Hij komt naast de man lopen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Haperend vraagt hij:
'Waar was je opeens? Heb je je pijn gedaan? Waarom ben je weggelopen? Hoe is het met je arm? Volgens mij is hij inderdaad gebroken! Je vader weet er van, maak je maar geen zorgen. Ben je bewusteloos geweest?'
Een voor een beantwoord ik zijn vragen en luister naar het bezorgde praatje van hem. In mijn gedachten dwaal ik af naar de mysterieuze man met de prachtige stem. Volgens mij was hij niet zo oud, aan zijn stem te horen. Misschien iets ouder dan Tim. Ik krijg een tintelend gevoel als ik aan hem denk, en heb er spijt van dat ik zijn gezicht niet heb kunnen zien. Ergens voel ik iets vreemds, iets bekends... alsof ik hem snel weer terugzie. En daar ga ik voor zorgen, denk ik grijnzend.