Meet Beth

Het was 7 uur s'ochtends en ik was klaarwakker en al helemaal aangekleed. Meestal bleef ik tot 10u in bed liggen maar vandaag was ik vroeg wakker geworden en viel ik niet meer inslaap. Ik zat naar TV te kijken terwijl ik Sam over zijn kop aaide toen de bel ging. Een beetje verstijfd sjokte ik naar de deur. Toen ik die open deed vloog iets roods om mijn nek. 'Hei, Marco! Hoe gaat ie?' Voor me stond Elizabeth, voor de vrienden Beth. Haar lange donkerrode haar was zoals altijd opgestoken met van die Chineese stokjes. Beth was ook een soort van gothic maar toch net iets anders. Zij haalde het schattige in gothic naar boven. Vandaag had ze een zwart rokje met doodshoofdjes aan. Ook haar T-shirt was zwart met roze randjes en een gigantisch doodshoofd met een strik, de strik zat er echt op genaaid. Zwarte net-handschoentjes bedekten haar armen tot aan haar ellebogen en een pentagram sierde haar nek. En verder had ze nog van die Lolita pumps aan met van die lieve kleine witte strikjes. 'Alles goed, met jou?' 'Prima!' riep ze terwijl ze het huis binnen huppelde. Sam kwam haar zoals altijd blaffend begroeten. 'En hoe is het met Sammywammy?' vroeg ze terwijl ze hem knuffelde. Ik rolde met mijn ogen en ging op de sofa zitten. Beth kwam naast me zitten en deed haar schoenen uit. Haar benen zwierde ze dan over de leuning heen zodat ze ondersteboven hing. 'Net zei je nog dat alles goed was maar, je ziet er niet zo uit' zei ze bezorgd. 'Wat is er dus met je?' vroeg ze en ze zwierde zich weer recht. 'Het gebruikelijke' antwoordde ik. 'Je ouders die niet thuis zijn?' zei ze. Ik knikte. Ze keek me diep in de ogen en sloeg toen haar armen over elkaar. 'Er is meer hé?' vroeg ze. Ik antwoordde niet. 'Kom op! We zijn vriendinnetjes onder elkaar!' riep ze vrolijk. Ik keek haar geërgerd aan. 'Zeg dat niet nog eens' gromde ik. Beth glimlacht onschuldig. 'Kom, zeg het maar tegen tante Beth' zei ze. Ik wist niet of ik het wel moest zeggen. Ik wist namelijk ook nooit hoe Beth zou reageren. 'Kom aan, ik zal je niet bijten!' lachte ze. 'Nou, ik denk dat ik verliefd ben' fluisterde ik. 'Jah? Hoe heet ze?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar me toe leunde. 'Het is niet echt een "ze"' zei ik terwijl ik beschaamd door mijn haar wreef. 'Oh, wat dan?' vroeg ze. Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd. 'Wat denk je zelf? Een cavia? Een jongen natuurlijk!' riep ik. Er kwam geen reactie. Beth zat wezenloos voor zich uit te kijken. Ik bekeek haar met een schuin gezicht. 'Hoe schattig!' riep ze plots uit. Het was zo plotseling dat ik geschrokken van de bank af viel. 'Waarom duurde dat zolang?' vroeg ik haar. 'Sorry sorry. Ik moest even na denken om zeker te weten dat mijn pinda het niet verkeerd had begrepen' zei ze doodserieus. Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Beth was er werkelijk van overtuigd dat ze in plaats van hersens een pinda had. Maffe meid. 'Maar, hoezo schattig?' vroeg ik niet begrijpend. 'Ik vind dat dat één van de grootste bewijzen is dat liefde geen grenzen kent' zei ze dromerig. 'Vind je dat echt?' voeg ik verbaast. ze knikte ongelofelijk hefig. Geschrokken nam ik haar hoofd vast. 'Straks bezorg je jezelf nog een hersenschudding' zei ik bezorgd. 'Een pindaschudding Marco, een pindaschudding' verbeterde ze me met opgestoken wijsvinger en gesloten ogen. Ik zuchtte. Beth toch. 'En zeg nu eens hoe hij heet' drong ze aan. 'Romeo' zei ik. 'Aaaaah, zo romantisch' zei ze dromerig.