- 019

Julia
Een uur geleden werd me vertelt om naar het kantoor van Dumbledore te gaan. Nou hier zit ik dan. Dumbledore zit voor me. En naast hem staat nog iemand. 'Julia, je hebt nog wat dingen van je moeder geërfd.' begint een man. Hij pakt een doosje en geeft het aan mij. 'In dit doosje zitten de dingen die je geërfd heb: Toegangsbewijs voor je moeders kluis bij Gringotts, een ketting en een brief.' vertelt hij. Ik open het doosje. Alles wat hij zei ligt er ook echt in. Als allereerst pak ik de brief. Alweer een brief:

Lieve Julia,

Als je dit leest ben ik waarschijnlijk vermoord door Voldemort. Je weet nu denk ik wel dat mensen hem meestal Jeweetwel of Hij-die-niet-genoemd-mag-worden noemen. Sorry dat ik je niks heb vertelt. Die ketting heb ik ooit van Tom gehad toen ik nog op school zat. Hij wil het nu terugkrijgen. De ketting bezit magische krachten. Dus bescherm het goed. Tom mag het niet terugkrijgen. Maar dat is niet de reden dat hij mij vermoord heeft. Die weet je denk zelf wel. In de kluis liggen de rest van de spullen die je geërfd heb.

Liefs Mam.

Snel vouw ik het dubbel en doe het terug in het doosje. 'Dankje.' zeg ik zacht. Ik sta op een loop het kantoor uit naar de leerlingenkamer. Niemand let op mij, gelukkig maar. Ik ga in een hoekje zitten. Langzaam open ik het doosje. Ik pak de ketting en doe het om. Hartvormig met een bloemensjabloon erin, zo ziet de ketting eruit. Ik doe het doosje weer dicht. Dit was van mijn moeder. Die had het weer van Tom gekregen. Zou dit in dat pakje gezeten hebben? Dat pakje dat ik zag in mijn droom? Mijn moeder kreeg het van hem toen ze nog op school zat. Dus grote kans dat het zo is. Ik doe het doosje in mijn zak en sta op. Ik loop de leerlingenkamer uit. Het is rustig op de gangen. Je hoort mijn voetstappen luidt klinken. Ik besluit om naar buiten te gaan. Eenmaal buiten hoor ik de vogels fluiten en de zon schijnt fel op mijn gezicht. Ik ren door het gras en ik plof zittend neer tegen een boom. 'Eindelijk rust!' zeg ik opgelucht. 'Of niet.' hoor ik achter me. 'Draco.' mompel ik. Hij gaat naast me zitten. 'Waarom ontloop je me? Deed je eerst toch ook niet?' Ik kijk hem aan. 'Ik mag je eigenlijk niet. Laat me met rust, oké?' zeg ik op een arrogante toon. Ik sta op en wil weglopen, maar Draco pakt me bij mijn arm. Even heb ik niet door wat er om me heen gebeurd. 'Gaat alles goed?' vraagt Draco bezorgd. Opeens wordt alles zwart voor mijn ogen. Ik voel nog wel dat iemand mij optilt.