Hoofdstuk 19

Eenmaal in het bos stopten we even om op adem te komen. ‘Wat gaan we doen?’ vroeg ik aan Andreas. ‘Ik denk dat we zo ver mogelijk moeten gaan. En een dorpje vinden waar we eten en drinken in kunnen slaan.’ Ik knikte en bedacht me toen iets. ‘We kunnen nu naar Ephesia gaan om kleren, eten en dekens in te slaan. Als we nu gaan zijn er nog heel weinig mensen.’ Zelf vond ik het een waterdicht plan, Andreas dacht daar anders over, ‘En wat nou als mensen je herkennen?’ ik grinnikte ‘Man, ik heb een broek aan ben vies en ik zie er uit als een jongen. Ik denk dat heel goed moeten kijken als ze zien dat ik gewoon Zoë ben.’
Na een tijdje stonden we voor mijn huis in Ephesia. ‘Ik haat je Zoë, ik ken je pas net, maar ik haat je nu al.’ Zei Andreas hoofdschuddend. ‘Tja, jij wou met me mee.. kom.’ En ik trok hem mijn huis in. Waar iemand stond te wachten in de kamer. Ik hield mijn adem in en hoorde Andreas hetzelfde doen. ‘W-wat doet u hier?’ probeerde ik zelfverzekerd te zeggen. ‘Oh, liefje wees niet bang. Ik ben het maar.’ Zei de persoon, ze stapte het licht in en het was Beth. ‘Meisje, het stond in de sterren dat dit zou overkomen. Hier heb je alle spullen die je nodig hebt. Ook wat jaag spullen, ga er voorzichtig mee om. Hopelijk zien we je spoedig weer.’ Zei ze en ik viel haar snikkend in haar armen. ‘Ik weet niet wat ik moet doen.’ Snikte ik. Beth wreef over mijn rug heen. ‘Ik snap het, je moet je sterk houden. Ga nu voordat mensen je gaan zoeken. Wees voorzichtig.’ En ze liep met ons mee de deur uit. Ik stapte op Dusty Dawn en zwaaide nog even naar Beth die toen al voor haar huisje stond. ‘Kom Zoë, we moeten gaan.’ Andreas die al klaar stond om weg te gaan, dreef zijn paard aan en galoppeerde weg. Ik ging hem achter na en keek nog even om, naar mijn oude dorpje, waar vrienden woonden en mensen die altijd vrolijk waren. Ook al zat iets tegen. ‘Tot ziens’ fluisterde ik nog zachtjes.



kort I know, maar ik moest gewoon wat plaatsen
x