[Hp] I Believe [04]

Welcome
‘Ooooh, dit word gezellig! Ik heb er zo’n zin in, Belinda broom zit ook hier, en Harry potter en- Oh, Dit word gewoon zo gezellig dit jaar!’ Zei Parvati enthousiast. Ik grinnikte eventjes.
‘En de komende 7 jaar ’ Verbeterde ik haar. ‘En ik heb honger ’ Voegde ik er willekeurig aan toe en ik begon de etensplaten af te speuren. Nadat de laatste was ingedeeld zouden we bijna eten krijgen maar dit keer had Perkamentus nog een korte extra toespraak.
‘Jongens en meiden, ik wil jullie vertellen of eventueel voor jullie herhalen dat het Bos verboden gebied is evenals de linkergang op de 3de verdieping voor iedereen die niet in een uiterst pijnlijke dood wil sterven. Bedankt. Eet smakelijk’ Ik klaarde helemaal op bij het woord eten en richtte me tot de schalen die zichzelf begonnen te vullen.
Hier kon mijn moeder dus echt niet tegenop.
‘ETEN! =’D’ Riep ik op[gelucht en ik pakte van alles. Alles wat in mijn bereik viel legde ik al snel op mijn bord. ‘Hmmmmm Lekker’ Zei ik veel te hard. Vele die om me heen zaten en het hadden gehoord begonnen te lachen. Ik had medeleide met Harry. Harry was door de tweeling op hun schouders gezet en ze zongen -nog harder dan ik over eten aan het zwijmelen was- ‘wij hebben potter’
Ik stond op en trok hun aandacht. ‘wat?’ Vroegen ze teleurgesteld, ze verwachtte vast nu een bestraffende preek.
‘jullie hebben potter dan wel maar potter heeft vast honger. En anders is het überhaupt zielig dat hij niet kan ruiken, kijken en snacken. Dus verneder hem niet zo’
De jongens trokken een wenkbrouw op en keken elkaar even aan en toen Harry. ‘heb je honger?’ Harry zei even niks.
‘zeg maar ja’ Raadde ik hem aan. De tweeling zuchtte al en liet Harry weer zelf staan. Ik grinnikte even en ging weer door met zo veel mogelijk te proeven. Ik was dan wel als heks opgegroeid, hier staan dingen op tafel waar ik als kleine meid over fantaseerde, zo apart maar lekker is het eten hier.
‘Bedankt’ Zei Harry toen ik met buikpijn op de tafel was gaan leunen. Ik kon echt niet meer eten. En het toetje stond nog geen eens op tafel.
‘waarvoor als ik vragen mag?’ zei ik verbaast.
‘Voor daarnet, dat je zei dat ze me omlaag moesten doen’
Ik grinnikte even. Hij praatte net alsof hij een ding was. ‘geen probleem- OMG! Jij kan meer eten dan ikke! Das niet eerlijk O.O’ Ik sprong op toen ik dat zei. De jongste van de roodharige broers die zat zichzelf al de hele tijd vol te proppen en zat nog steeds niet vol. Hij keek me met een volgepropte mond verbaast aan.
Ik gromde even en ging zitten. Ik voelde mijn maag al verkrampen bij de gedachte dat er nog een toetje kwam. Ik zat vol. Ik zou het toetje niet opkunnen. Wat is het leven toch hard.
Ik had onderhand de meeste namen opgevangen van mensen die rond mij heen zaten. Ik had zelf te veel buikpijn om mee te praten.
‘Eet je dat nog op’ vroeg Ron die hongerig naar mijn Ge chocoladiseerde appel keek. Ik gromde even. ‘j- oke. Eigenlijk niet :’( Buikpijn’ Ik gaf Ron dus maar mijn allerlekkerste appeltje. Ik maakte een heel zielig piepend geluid terwijl ik toekeek hoe hij mijn appel opat.
Al snel kwam het dessert op tafel. Ik zag ijs, gebak, chocolade, taart, cake, fruit, teveel om op te noemen. Ik Spoot wat mensen onder met slagroom inclusief mijzelf, de slagroom kon ik namelijk nog makkelijk op. Oke, ik kreeg er zware buikkramp van maar dat boeit nu eventjes niet. Details.
Niet heel veel later verdween ook het dessert. (Op de Slagroom spuitbussen na die ik had gestolen en in een handtas van mij had gestopt) en Perkamentus stuurde ons naar onze kamers.
Ik liep in het begin achter de klassenoudsten aan maar het bleek dat ze de makkelijkste maar meest vergezochte weg hadden gekozen. Dus ik ging bij een van de bewegende trappen –waar de meeste eerstejaars ‘ooh!’ zeiden in verbazing- Ik had alles allang zo voor me gezien. Dus ik ging een andere kant op, Ging achter een wandkleed een trappetje op en stond al snel in de leerlingen kamer –Het portret gat had ik afgesneden.
Ik ging naar mijn kamer die makkelijk te vinden was aangezien er –Meisjes 1ste jaar– op stond .pas een minuut of 5 later kwamen de andere meiden de kamer in die allemaal zich hardop verbaasde over hoe ik hier zo snel kwam en waar ik 2de deel van de route was. Maar niemand vroeg het me persoonlijk dus ik antwoordde niet. Al zou ik sowieso niet hebben geantwoord. Haha
Ik praatte nog wat mee met de andere meiden terwijl we in ons bed lagen. Totdat Hermelien binnenkwam die een klassenoudste had meegesleept. Ze zeiden dat we stil moesten zijn. En aangezien Hermelien me iemand lijkt die ons steeds weer zou verraden als we gaan praten zal ik maar mijn mond houden in plaats van mumurlio gebruiken..
Al snel viel ik met een rond buikje in slaap. Een droomloos en diep slaapje. Oh wat slapen deze bedden heerlijk hier!