012

'Met Justin, hoi Mads,'klonk Justin's stem vrolijk in mijn oor.
Meteen voelde ik me superschuldig. 'Hoi Justin,'grimaste ik, ook al zag hij het helemaal niet.
'Ik kijk er echt al naar uit om je weer te zien, morgen. Mijn bagage staat al klaar,'ging Justin opgewekt verder.
Meteen voelde ik me nóg schuldiger. 'Ja, eh, daarvoor belde ik,'mompelde ik, terwijl ik in stilte die stomme schooltaken vervloekte, 'ik kan niet.'
Het was stil, ik kon enkel Justin's ademhaling licht horen aan de andere kant van de lijn. 'Justin, please, wees nou niet boos,'smeekte ik, toen bleek dat hij niet meer ging antwoorden.
'Ik ben niet boos,'zei hij stil. Hij klonk ontzettend teleurgesteld. 'Ik ben gewoon ontzettend teleurgesteld.'
Ja, dat dacht ik al.
'Maar... we kunnen toch volgend weekend afspreken?'vroeg ik hoopvol.
'Dan is er dat feest van pap en je weet dat dat Only Guys is,'zuchtte Justin. 'En voor je over het weekend daarna begint, dan moet JIJ weg. Of dat zei je toch.'
Ik vond het verschrikkelijk om te horen dat hij er blijkbaar aan twijfelde of ik wel echt weg moest, of niet naar hem wilde. 'Ja, dan ben ik weg,'mompelde ik. En toen voelde ik me plots boos. Ik probeerde drie keer per dag mijn vriendje te bellen, die - als ik geluk had - een keer op nam en HIJ was boos op MIJ?
Dit moest de omgekeerde wereld zijn.
Een vriendje moest er zijn om je te steunen en moest je 's avonds in bed knuffelen.
Hij moest niet vijfduizend kilometer verder gaan studeren.

Sorry, dat het langer duurde,
maar ik ben opeens superdruk met die stomme school ;o
& reactie's please, dan zal ik sneller verderschrijven (a)