1. Facebackonline.com

Met een zucht plofte ik op de autostoel. "Hoi," mompelde ik chagerijnig.
"Beetje ochtendhumeur?" plaagde Darren, één van mijn weinige vrienden.
"Wat wil je, ik moest om vijf uur opstaan en non-stop vervelende dingen doen. Ik heb niet eens mogen ontbijten!" Met een kreun greep ik naar mijn buik, die besloot te rommelen, zoals het de hele tijd al deed.
"Hier," zei Darren vriendelijk, en hield me een burrito voor. "Ik had hem eigenlijk gekocht voor mezelf, maar ik heb al ontbeten."
"Dank je," glimlachte ik. Gretig pakte ik de burrito aan en zette mijn tanden erin.
Darren startte de auto en zette hem gelijk op volle snelheid.
"We zijn wat laat," legde hij uit toen hij mijn vragende blik zag. "Je hebt trouwens een beetje rode saus, daar."
Beschaamd veegde ik het weg van de plek die hij aanwees. "Oeps."

"Hé Daph!" Opgewonden rende Debby me tegemoet. "Jij hebt toch een computer? Je móét een computer hebben!"
"Eh, ja, ik heb een computer. Maar-" begon ik.
"Mooizo!" onderbrak ze me. "Want ik heb laatst zo'n sociale-media-site gevonden en hij is ge-wel-dig!!" Ze maakte er drie aparte woorden van.
"Oh... Oké?" zei ik onzeker. Ik keek om me heen, zoekend naar Darren voor steun. Maar blijkbaar had hij ingezien dat hij hier niet in verzeild wilde raken en was gevlucht. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, Debby was soms erg aanwezig. Ondanks dat was ze een ontzettend lieve meid en gaf mij een plekje in haar hart als vriendin toen ze zag dat ik altijd alleen was. Daarna duurde het niet lang meer of ik leerde Darren kennen, haar vriendje.
"Kom mee!" Ze sleurde me mee naar het computerlokaal.
"Wat? Maar de les begint al bijna!" protesteerde ik.
"Onzin!" snoof ze. "We hebben nog een kwartier!"
"Precies, dat is hem nou juist," zei ik.
"Dat is meer dan genoeg tijd," vertelde ze me en opende de deur van het lokaal.
Ze duwde me op een stoel en startte de computer op.
"Hier," zei ze. "Ga nu naar facebackonline.com."
Zuchtend deed ik wat ze van me verlangde. "En nu?"
Ze wees een vakje aan waar "Meld je aan!" stond. Ik klikte erop en voerde de gevraagde gegevens in.
Zodra ik klaar was, klikte ik op "mijn profiel".
"En je kunt mensen ook vragen om vrienden te worden," zei Debby.
"Vrienden?" vroeg ik verbaasd. Dat wordt je toch niet zomaar?
"Ja, nou, om in elkaars vriendenlijst te komen, bedoel ik. Er zijn een heleboel mensen die nog niet met de helft van hun vriendenlijst praten."
"Maar waarom zou ik dan iemand vragen een vriend te worden als ik er toch niet mee praat?" Ik begreep het echt niet.
"Nou, omdat je diegene in je lijst hebt natuurlijk!"
Ik schudde mijn hoofd, soms snapte ik haar niet helemaal.
"Geef die muis eens aan mij!" Ik deed wat ze zei en gretig pakte ze de muis aan.
"Debby? We hebben nog maar vijf minuten?" zei ik, enigszins gestrest.
"Ja ja," zei ze ongeïnteresseerd. Ze klikte op "zoeken" en typte Michael Willams in.
"Michael Williams?" vroeg ik. "De zoon van..."
"Ja," knikte ze. Michael Williams was de zoon van Gordon Williams, de man die helaas gestorven was een paar jaar geleden, en een geweldige zanger was. Ik was een enorme fan van hem.
Debby klikte op "stuur verzoek", typte in hoe ik heette en verstuurde het verzoek.
"Zo, nu kunnen we naar de les," zei ze tevreden.
"O...Ké?" zei ik verbaasd.
Snel renden we naar het lokaal en we stapten precies op de bel naar binnen.