Cry and doing the right thing

Bij Lizzie:

‘Waar is Paul?!?’ vroeg ik schreeuwend aan Sem. Hij stond voor me met de roedel achter hem. Iedereen behalve Paul. ‘Paul wil je niet meer zien. Nooit meer.’ Ik had nog nooit zoveel pijn gevoeld. Ik strompelde achteruit. ‘Hij wil me niet meer zien.’ Herhaalde ik. Ik keek in de ogen van Sem. Mijn hoofd begon te tollen. Ik struikelde en viel op mijn rug. Quil liep op me af om me te helpen maar Sem hield hem tegen. Ik stond weer op en rende toen heel snel weg. Ik stopte voor het huis van de Cullens. Esmé deed de deur open en zag de pijn ik mijn ogen. ‘Wat is er?’ vroeg Esmé terwijl ze een arm om me heen sloeg. ‘Paul wil me nooit meer zien.’ Zei ik. Mijn benen begonnen te trillen en Esmé hielp me naar binnen. Ik plofte neer op de bank en keek voor me uit zonder echt iets te zien. Ik was me er vaag van bewust dat de andere ook thuis kwamen. Als laatste Bella en Edward. Bella keek me vol medelijden aan. Ze had het dus al gehoord. Ik bleef staren en het werd langzaam donker. Bella ging naar huis samen met Edward en het werd weer licht. Emmett, Rosalie, Alice en Jasper gingen naar school en Carlisle ging naar zijn werk. Esmé zat de hele tijd naast me. Ze zei niks maar ze was er. Ze was een grote steun. Iedereen kwam weer thuis en ze gingen in de woonkamer zitten ook stil. Ik slikte en stond op. ‘Ik moet maar eens gaan.’ Zei ik. ‘Gaan?’ vroeg Esmé verward. ‘Ik heb hier niks meer te zoeken.’ Zei ik. Ik moest moeite doen om te lopen. Ik voelde mezelf wankelen. Ik liep naar de trap en viel daar bijna van af toen ik zag dat voor het huis een grote wolf zat. Ik keek nog eens en zag dat het Quil was. Ik liep verder het trapje af. ‘Wacht!’ riep Quil. Ik draaide me om. ‘Sem loog, Paul heeft dat nooit gezegd. Sem heeft Paul bevolen om niet meer naar je toe te komen.’ Ik keek hem aan. ‘Waar is hij?’ vroeg ik. ‘Hij is bij Emily. Sem heeft gezegd dat jij hem nooit meer wou zien.’ Ik draaide me om en rende richting het huis van Emily waar Paul me over had verteld. Ik stond voor het huis en deed de deur open. Sem gromde en Paul keek me alleen maar aan. ‘Wie heeft jou toestemming gegeven om hier te komen?’ vroeg Sem. ‘Quil.’ Zei ik tegen Sem. Paul stond op en liep op me af. Ik wou iets zeggen maar hij sloeg zijn armen om me heen en kuste me. Ik kuste hem terug. ‘Paul, ik hou van je en ik wil je niet kwijt.’ Ik keek hem aan. ‘Ik hou ook van jou.’ Zei Paul. ‘Maar Sem zei…’ Begon hij. ‘Hij loog.’ Zei ik kil. Ik staarde naar de muur. Mijn ogen koud. Paul leek mijn pijn te voelen. ‘Hij wou me alleen maar beschermen.’ Suste hij. ‘En werkte het goed?’ vroeg ik aan Sem. ‘Was Paul gelukkiger zonder mij? Zoals je had gedacht!’ Paul pakte mijn hand en probeerde me te kalmeren. Ik keek hem aan en glimlachte liefjes. ‘Schatje, we gaan toch niet vechten.’ Zei ik. ‘ik keek hem aan terwijl hij me aan keek. ‘We gaan vechten.’ Zei hij beslist. ‘Waarom?’ vroeg Paul. Ik schudde mijn hoofd. ‘We gaan niet vechten.’ Sprak ik Sem tegen. ‘Ben je bang?’ Spotte hij. Ik schudde lachend mijn hoofd, een lach zonder vrolijkheid. ‘Ik ga maar eens Paul. Tot morgen!’ Zei ik nog en ik gaf hem een kus.