Vertrouwen - 19

“Is het in orde?”, vroeg Yue, toen we terug waren.
“Ja”, knikte ik.
“Wat is er eigenlijk gebeurd?”
“De bolletjes die ze van admiraal hebben afgepakt zijn zo gemaakt dat ze in brand vliegen als ze in contact komen met water”, legde ik uit. “En dat kun je dus niet met water blussen.”
“Laat me raden, die dingen zijn speciaal voor ons gemaakt?”
“Ja”, knikte ik, en ik geeuwde. “Sorry, ik ben moe.”
“Ik breng je even naar je kamer”, glimlachte de prinses.

De prinses opende een deur, nadat we een hele hoop gangen waren doorgelopen.
“Hier is je kamer”, zei ze vriendelijk. Het was echt een mooie kamer, met een hemelbed en een grote kleerkast. En verder heel wat kleine versieringen tegen de muren. “In de kast hangen kleren, kies maar wat uit om te dragen, die gevangeniskledij hoeft niet meer. En die deur komt uit op je persoonlijke badkamer.”
“Dit is te veel”, protesteerde ik.
“Nee hoor, alle kamers hier zijn zo”, glimlachte Yue.
“Bedankt, Yue”, verzuchtte ik.
“Geen dank”, glimlachte ze. “Als jij hier niet was, was heel mijn volk uitgemoord.”
“Ach, ik deed het ook voor mezelf hoor”, zei ik zacht.
“Dat kan best zijn, Lizzie, maar dat zal niemand je kwalijk nemen. Of toch niemand van onze stam.”
“Bedankt”, zuchtte ik. “Ik ga maar eens slapen als je het niet erg vindt.”
“Doe maar”, zei ze, en ze liep naar de deur. “Euh, Lizzie? Ik heb met Sokka afgesproken dat ik je deur op slot doe. Morgen komt er wel iemand je halen, goed?”
“Geen probleem hoor”, stelde ik haar gerust. Ik glimlachte toen ik haar de deur op slot hoorde draaien. Ze was echt wel aardig, en ze leek me min of meer te vertrouwen, maar ze leek ook wel wat bang.
Nadat ik een pyjama uit de kast had gehaald en me in het bed had genesteld, viel ik al snel in slaap. Het bed lag werkelijk heerlijk. Ik had al lang niet meer zo goed geslapen.