|| Twenty Eight

Ik had het fout. Ontzettend fout toen ik dacht dat niets deze avond nog zou kunnen verpesten. Wat dat kon wel.
Verbijsterd staarde ik naar de persoon voor me. Dit kon niet waar zijn toch? Ik duwde mijn nagels in mijn handpalm om te checken of ik niet droomde. Ik stopte toen de tranen in mijn ogen schoten. Ik droomde niet.
Maar wat deed hij dan hier?
“Wat doe jij hier?” vroeg ik, nog steeds naar adem happend.
Aiden stond achter me en had zijn hand op mijn schouder gelegd.
“Sophie, wie is hij?” fluisterde hij.
Ik negeerde hem en keek de jongen voor me strak aan.
Hij zei niets, keek me alleen maar aan.
“Als je vandaag geen antwoord meer gaat geven, dan ga ik” zei ik mat en ik wilde me omdraaien.
“Sophie.”
De woorden stopte me en ik dwong mezelf hem weer aan te kijken.
“Jace” zei ik kwaad. “Je weet mijn naam dus nog.”
“Natuurlijk” zei Jace en hij deed een stap naar voren. “Ik ben je geen seconde vergeten. Ik denk de hele dag aan je.”
Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.
“Begon Rachel je te vervelen?” siste ik.
“Soof, ik wil het goed maken. Ik mis je!”
Hij pakte mijn hand maar ik trok hem los. “Raak me niet aan!”
“Moet ik jullie alleen laten?” fluisterde Aiden.
“Nee!” zei ik en snel pakte ik zijn hand.
“Jace, ga weg. Ik wil het niet goedmaken.”
Jace negeerde me en keek van mij naar Aiden en toen naar onze handen die verstrengeld waren.
“Dus dit is je nieuwe vriendje?” vroeg hij sarcastisch.
“Dat gaat je niets aan” zei ik.
Jace rolde met zijn ogen. “Soofje, ik ben helemaal uit Nederland gekomen om het goed te maken. We laten een of andere loser daar toch niet tussen komen?”
Wat had ik ooit in deze jongen gezien? Waarom heb ik nachten om hem gehuild?
“Noem me geen Soofje!” riep ik kwaad. “En Aiden is geen loser! De enige loser hier ben jij!”
Ik stormde langs hem heen. Hij hoefde me niet te zien huilen. Dat was hij niet waard.
Ik rende dwars over de dansvloer heen, waarbij is verschillende mensen aanstootte die me boos aankeken. Ik had het niet eens door.
Plotseling werd ik bij mijn arm gegrepen.
Woest draaide ik me om, maar zodra ik Hailey me vragend aan zag kijken barstte ik in huilen uit.
“Wat is er gebeurd?” vroeg ze bezorgd. “Is het Aiden?”
Ik schudde mijn hoofd en wees naar iets achter haar.
Ze draaide zich om en zag Jace staat. Ze liet me los en liep kwaad op Jace af.
Ik wilde dit niet zien, ik wilde alleen zijn.
Ik rende weg, maar niet naar huis. In plaats daarvan rende ik het bos in. Er was maar een plek waar ik nu wilde zijn.