5.5

POV Ibrahim:
Ik was al een tijdje in het ziekenhuis en over twee weken werd ik verwacht in Barcelona maar zoals het er nu uitzag wou ik niet naar Barcelona, de kans dat ik mijn vriendin kwijtraakte werd steeds groter en ik wou niet in Barcelona zitten als het slecht met mijn vriendin gaat. Ik zuchtte diep en besloot even naar buiten te gaan, weg van het ziekenhuis , weg van alles. Ik deed me pet op en me capuchon eroverheen en deed me jas hoog dicht en liep naar buiten toe waar ik me een weg baande door de paparazzi.”Hoe is het met je vriendin”Hoorde ik van alle kanten maar ik reageerde er niet op, het respect hadden ze niet om ons alleen en met rust te laten maar dat was niet zo. “ik heb hier geen commentaar op”Zei ik terwijl ik meteen wegliep. Ik wou dat al die mensen mij met rust lieten , ik voelde me rot genoeg en dan moesten die mensen nog van alles weten over Samira terwijl ik misschien me vriendin kwijt raakte, ik ben gelukkig met haar en haar kwijtraken zou ik niet aankunnen. Ik veegde de tranen van me wangen terwijl ik op zoek was naar me mp4-speler. Ik deed me oortjes in en liet de muziek door me oren galmen, het sloot me af van alles maar het haalde me probleem niet weg, ik zou Samira hoe dan ook kwijtraken, misschien niet via de dood maar wel via de manier van haar moeder. Ik trapte tegen een prullenbak aan die ik tegen kwam. “Gaat het wel?”Vroeg een meisje die langs liep. “Jawel”zei ik en wou doorlopen maar het meisje hield me tegen. “Maar jij bent Ibrahim Afellay!” zei ze ineens.”Ja dat ben ik.”Zei ik kortaf , ik had nu geen zin om te praten. “Hoe is het met je vriendin?”Vroeg het meisje belangstellend. Ik zuchtte even diep. “Het kan beter, grote fan?”Vroeg ik “Ja zeker ik leef met je mee”zei het meisje terwijl ze lief naar me lachte.”Dat is lief van je”Zei ik terwijl ik door wou lopen maar het meisje bleef me maar tegen houden.”Ik wil nu toch wel eerlijk gezegd verder lopen hoor.”Zei ik kortaf. Ik zag een teleurgestelde blik in haar ogen maar ik snapte niet wat ze er mee wou zeggen.”Mag ik een foto met je maken?”Vroeg ze ineens.”Ja hoor.”Zei ik kortaf. Het meisje klemde zich meteen aan me vast terwijl ze een foto maakte. Ik vond het raar maar ik besefte dat ze een fan was. “Veel plezier met de foto”zei ik en liep toen weg. Ik was misschien wel kortaf tegen haar maar me hoofd stond totaal niet naar fans ook al wist ik dat de meeste heel erg medelevend waren met mij en Samira ik had er gewoon niks aan, ze konden haar daardoor niet beter maken. Ik liep richting het park en probeerde me gedachtes op nul te zetten, dit voelde raar, de allereerste keer dat ik hier liep was met Samira, ik kende er toen net en hier hadden we ook voor het eerst gezoend. De tranen rolde over mijn wangen, was ik nou die stoere jongen die haar veranderd had, die hier nu liep en niet bij haar was? Ik keek voor me uit naar een stel dat in het gras lag, ik miste Samira zo erg. Ik wou dat ze bij me kon zijn, me kon vertellen wat ze voelde, in me armen liggen als ze dat wou, me aanraken wanneer ze wou, ik wou haar gewoon bij me hebben. Terwijl ik een rondje door het park liep spookte er van alles door me hoofd. Het gevoel dat ik straks zonder Samira moest leven kon ik niet aan, ik had nog niet zo heel lang met Samira maar ons gevoel was sterk, sterker dan wat een stel van acht jaar al had. Ik voelde me ellendig te ellendig om wat te doen en het besef dat ik naar Barcelona moest kwam steeds dichterbij. Ik wou niet naar Barcelona, ik kon Samira hier echt niet alleen achterlaten maar ik word ook over twee weken voor de persconferentie verwacht. Ik zuchtte diep en liep rustig terug naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis was voor mij een soort tweede huis geworden, ik was meer in het ziekenhuis dan in me eigen huis. Dit was een moment waarop alles me kon breken, alles wat me dierbaar was liet me in de steek ook al was dat niet zo het gevoel had ik wel. Ik liep verder door het park terug richting het ziekenhuis. Amber was zo lief geweest dat ze me huis had schoongemaakt maar ik vroeg me af waarom ze dat deed aangezien ik nooit thuis was. Ik leefde voor nu in het ziekenhuis. Ik liep door de straten waarin ik het gevoel had dat duizenden mensen mij aankeken en allemaal naar we toe wouden komen maar ik sloot me af van de wereld. Ik wou dit allemaal niet het enigste wat ik nu wou is dat Samira terug kwam uit haar coma ontwaakte en bij me kon zijn. Toen ik bij het ziekenhuis aan kwam zag ik dat de moeder van Samira buiten stond te roken, ik liep haar voorbij maar besloot niks te zeggen omdat dat veel beter was, voor haar maar ook voor mij aangezien ik wist hoe het verhaal zat en zij geen enkel idee had ze had haar conclusie getrokken en ik zou afscheid moeten nemen van Samira ook al wist ik dat we dat niet wouden en dus besloot ik te wachten tot Samira weer bij was en dan kon ze zelf kiezen wat ze wou. Ik liep het ziekenhuis in en stapte in de lift richting de kamer van Samira. Het leek wel een uur te duren voordat de lift eindelijk op de etage was. Met lood in mijn schoenen liep ik naar de kamer toe, ik wist dat dit zwaar zou zijn en dat ik me lieve schat moest missen. Ik liep de kamer in en liet me in de stoel vallen waar ik al drie dagen in had gezeten. Ik pakte Samira haar hand en gaf er een kus op. “ik ben bij je lieverd en alles komt goed”fluisterde ik terwijl ik haar hand pakte. Ik legde mijn hoofd naast haar hand neer en viel in slaap. Het zouden nog zware dagen worden en ik moest me daarop voorbereiden. Ineens voelde ik dat er iemand me hand stevig vast hield, en tegen me aan het praten was. Schijn bedriegt altijd maar dit was geen droom, dit was werkelijkheid, de lieve lach die Samira altijd had lachte nu weer naar mij,ik zag dat ze erg veel pijn had. Ik kwam langzaam overeind en gaf haar een kus op haar mond die al snel overging op een tongzoen.”Ik heb je zo gemist lieverd”zei ik terwijl ik haar knuffelde. Ook al zei ze niks terug ik wist dat het goed zat, ze was bij en dat was voor nu het allerbelangrijkste. Ik keek haar aan terwijl me ogen straalde, me meisje was bij en het leek alsof alles weer mooi helderblauw aan de hemel werd en er een mooie toekomst op ons stond te wachten, een toekomst zonder zorgen met extra veel geluk. Misschien wel een toekomst in het buitenland; namelijk Barcelona!