006 ||

Verder hadden we niks meer tegen elkaar gezegt. Ik had sowiso niks meer tegen niemant gezegt, en ook was ik niet meer chagerijnig of boos, ik voelde me gewoon leeg, zo leeg. Was ik ook echt leeg van binnen? Dacht ik bij me zelf terwijl ik op mijn bed naar het plafon lag te staren. Maar de grootste vraag voor mij was nog waarom ik me zo veel aan trok van wat potter over me zij, was het waar? Verschool ik me achter mijn toverstok omdat ik gewoon bang was? Dat kon toch niet?, ik had heel mijn leven geen angst gevoeld, voor niemand niet.

‘daar ben je’! danielle kwam naar me toegelopen. ‘hee dani’ probeerde ik op een enig zins vriendelijke toon te zeggen. even keek ze me verbaast aan, ik had haar volgen nooit eerder wat gezegt dan op een ijzige of chagerijnige toon. ‘gaat alles wel goed met je’? vroeg ze bezorgd. ‘ja hoor, ik wil alleen even alleen zijn’ zij ik terwijl ik een glimlach probeerde op te zetten, wat niet lukt en er dus waarschijnlijk gewoon heel eng uitzag. ‘oke dan laat ik je even met rust, als er wat is kan je altijd naar me toekomen’ glimlachte ze. ‘oke’ zij ik kort en zag haar de slaapzaal uitlopen. Dat aardig zijn werkte ook niet echt voor mij bedacht ik me. ik staarde weer naar het plafon en langzaam viel ik in slaap.

De volgende ochtend bij het ontbijt was ik weer de zelfde oude ik, er kwamen weer een aantal kwade uispraken uit mijn mond en ik vloekte op mijn croissant die uit elkaar viel. Toen het tijd was liep ik weer naar de bibliotheek, ik vroeg me af wat madam Pince voor vandaag bedacht had, eigenijk interesseerde het me ook niet het enige waar ik een beetje mee zat was dat ik heel de dag met albus op gescheept zat. Wacht eens albus, ik noemde hem toch altijd potter. Agrh, ik werd niet goed van me zelf, wat was er toch aan de hand met me!