005 ||

Daar zat ik dan aan de slytherin tafel die vol met ontbijt stond. Terwijl iedereen vrolijk aan het praten was -nouja niet zo uitbundig als die domme gryffindors maar gewoon gezellig- zat ik met mijn hoofd steunend op mijn hand chagrijnig voor me uit te staren. Af en toe kwamen er een paar kwade uitspraken en scheldwoorden binnens monds mompelend naar buiten, maar niemand reageerde er op.

Eindelijk was het ontbijt voorbij, nouja niet dat het nu beter was want ik zat de komende acht uur met potter een één kamer opgescheept. Mokkend liep ik door de gangen, en na het voorval van gisteren en eergisteren durfde er nu al helemaal niemant meer in de buurt te komen, dat was dan het enige plus punt wat uit deze situatie voort was gekomen. ‘Amy!’ hoor de ik in eens iemand roepen. Wie had het gewaagd mij zo te noemen? Het was gewoon Amilia voor iedereen ik hield niet van afkortingen, dat maakten een naam alleen maar lelijk en voor mugles! Mijn ogen keken kwaad in het rond toen ze stopte bij een ander paar ijzig grijze ogen, identiek aan de mijne. ‘wat is er’? vroeg ik mijn broer, hij was de enige die me wel met ‘amy’ mocht aanspreken dus ik had het kunnen weten. ‘ik zocht je gister al maar ik kon je nergens vinden, ik hoorde dat je potter hebt aangevallen’ grijnsde hij. ‘en weasley’ corigeerde ik hem. ‘wat hadden ze gedaan’ vroeg hij terwijl hij nog steeds een grijns op zijn gezicht had. ‘weasley liep in de weg en potter nem het voor hem op’ antwoorde ik hem kil, en ik werd al geiriteerd bij de gedachten aan hen, en dan met name potter! ‘je hebt nog geluk dat je niet van school getrapt ben weet je dat’? ‘en wat dan? Dat zou me ook niks boeien’ antwoorde ik hem. ‘maar ik ga weer verder’ zij ik terwijl ik al verder aan het lopen was want ik had geen zin in dit gesprek.

Toen ik de bibliotheek binnen liep stond madam pince al te wachten, dat dat mens nog niet met pensioen was was ook een wonder want ze werkte er al toen mijn ouders hier nog op school zaten. ‘goede morgen miss Malfoy’ begroete ze me. bij mij kwam er enkel een simpel ‘hallo’ uit. ‘meneer potter is er al’ begon ze weer te praten ‘omdat het de bedoeling in dat u en meneer Potter enkel in de weekende aan het verslag gaan werken en we niet willen dat u zich gaat vervelen hebben wij een andere taak voor u’ fijn, wat zou het zijn boeken verplaatsen? Dacht ik geeriteerd ‘er word verwacht dat u vanmiddag om vijf uur dertig kantjes met de zin ‘ik vuur niet opzettelijk spreuken op mede leerlingen af’’ ik zucht over dreven en zij geiriteerd ‘nou laat ik er dan nu maar aan beginnen he’ ‘goed plan, volgt u mij maar, jullie zitten in mijn kantoortje zodat er geen overleg met mede leerlingen zal zijn’ als of ik behoefte had om met andere mensen te gaan praten.

Ik was nu ruim een half uur aan het schrijven en was het nu al helemaal zat. Tegen Potter had ik nog niks gezegt, en dat was ik niet van plan ook. ‘bedankt he hiervoor’ begon hij ineens tegen me te praten. ‘denk maar niet dat ik hier zo blij mee ben’! antwoorde ik hem nijdig ‘en trouwens jij hebt het uitgelokt!’ voegde ik er nog aan toe. ‘ik’? zij hij met een spottende grijns op zijn gezicht. als ik die stok nog had had ik die grijn zo van zijn smoel af getoverd. maar helaas, die was ik ook kwijt. ‘o dus nou is het mijn schuld, jij had gewoon uit mijn buurt moeten blijven’! ‘wat ben je weer lekker arogant! en jij had trouwens gewoon van hugo af moeten blijven’! ‘je denkt altijd maar dat je de koningin bent en dat iedereen doet wat jij wil, en zo niet dat val je ze gelijk aan’!
‘Agrh’ er kwam een geiriteerd gilletje uit mijn mond. ‘echt potter, als ik mijn stok weer heb ga je er aan’![/b]‘zie je je verschuild je gewoon achter een schild van gemeenheid en aanvallen, maar achter dat schild ben je gewoon een bang. Klein. Meisje. die niks zonder haar stok durft’! die laatste woorden sprak hij woord voor woord uit.
Ik voelde me raar, niet kwaad, eerder verdrietig, dat kon niet ik had me nooit zo gevoeld, hadden deze woorden me geraakt? Maar waarom nu wel nu potter ze zij en niet bij iemand anders?