What's up?

Zuchtend gaat mijn gsm voor de vijfde keer af. Kreunend kom ik overeind en zie dat ik haast een uurtje in slaap was en een uurtje geleden Bill nog bij me was geweest. Grommend grabbel ik naar mijn gsm en zie een onbekend nummer. 'Hallo?' brom ik geïrriteerd. 'Spreek ik met Blake Von Heidenbergh? Of mevr. Kaulitz?'

Verbaasd staar ik naar het grote tvscherm voor mij en kijk dan schichtig rond. Wordt ik bespied? Hoe weet hij hoe ik heet? Als het al een hij is tenminste. 'Misschien.' zeg ik dan op mijn hoede. 'Mevrouw, ik moet dit zeker weten, het is belangrijk, ik kan deze info niet met je delen als ik niet zeker ben wie je bent.' Met stomheid geslagen zeg ik dan maar dat ik het echt ben. 'Goed, het gaat over Bill Kaulitz, uw man, dacht ik?'

Meteen klopt mijn hart sneller en sluipt eht angstige gevoel abrupt binnen. 'Wat is er met Bill? Wie ben jij? Waar gaat dit in godsnaam over?' roep ik panikerend. 'Mevrouw, u spreekt met dr. Silck, ik moet u helaas melden dat uw man opgenomen is in het ziekenhuis, hij is aangevallen, samen met zijn bandleden, het spijt me u dit mee te delen.'









Langzaam glijd de gsm uit mijn handen, richting de koude parketvloer. Dit is een grapje. Gewoon een flauw grapje, toch? Mijn deur wordt haast platgeramd en Fien verschijnt. Ze heeft rode ogen en bibbert als een gestoorde. 'Tom!!.... Tokio Hotel!!!.... Blake!...Ik kan niet zonder Tom, ....ik ben hoogzwanger!!....ik hou van hem...' Huilt ze hysterisch. Met grote ogen kijk ik haar aan, is dit serieus?

Bill! Wat is er met mijn liebling gebeurd? Mijn tranen branden, maar ik mag nu niet huilen, ik moet naar het ziekenuis! En snel!
Plots schiet ik recht en trek Fien op het bed. 'We..je raakt Tom niet kwijt, Fientje,...ik raak Bill ook niet kwijt!' en hoor mijn eerste snik opkomen. 'Nee! Hoe weet je dat Verdomme Zeker?' Gilt ze kwaad. 'Omdat hij het me beloofd heeft!' roep ik huilend terug en zak neer op de grond. Ik hoor gestommel en zie Stephanie en Isabelle binnenkomen. Beiden hebben ze gehuild en snellen naar ons toe.

'Meisjes, we moeten naar het ziekenhuis!' en Isabelle trekt me recht. 'Hoe?..hoe gaan we? En de kinderen? Onee, ik wil het niet zeggen, ik wil niet!' snik ik radeloos. Ze neemt me in haar armen en troost me zacht. 'De kinderen zijn bij een oppas inclusief Saki, voor de veiligheid dus maak je daarover geen zorgen, ze weten nog niets.'



We zitten in een wachtkamer. Op een rij. Voor ons uit starend. Als er plots een deur opengaat, stappen we meteen op, om de vrouw of man aan te vallen. 'GUSTAAVVV!!!!' Gilt Isabelle en neemt hem op in haar armen. Een klein stukje van mijn hart is herstelt, het Gustav-gedeelte. De 2 stan beiden te huilen, dat ik er zelf van moet huilen. Als Gustav huilt, wil dat toch zeggen dat hij treurt om zijn bandleden en vrouw..
'Gustav, waar is Tom? Waar is Georg?' Hij kijkt op en ik zie nu pas iets onrustwekkends. Zijn lip zit blauw en dik, zijn neus is volgens mij gebroken en er zit een wond op zijn voorhoofd. 2 of 3 zelfs.
'Ze komen straks, maak je geen zorgen, het gaat goed.' Ze uiten een zucht van opluchting, allen brand er bij mij een vraagteken.

'Gussie, waar is Bill?' Hij kijkt me niet aan en ik zie verse tranen opwellen. 'Ik..ik weet het niet..' Het zachte gefluister wordt onderbroken door de 2 andere bandleden die tevoorschijn komen. In diepe gedachten, laat ik alles om me heen gebeuren. Waarom loopt Bill hier niet binnen? Wat bedoelt Gustav? Is hij ...

Ik voel mijn ogen prikken en schud mijn hoofd. Nee, dat kan niet...
Een arm om mijn schouder doet me ontwaken en ik kijk in Tom's neutrale gezichtje. Waarom vertelt niemand me, wat er aan de hand is?
Kwaad ruk ik me van hem los en val de eerste beste dokter aan.
'WAAR IS HIJ?' gil ik uit. De geschrokken blik ontglipt me niet, maar doet me niet kalmeren. 'Blake, laat die man los.' Ik negeer de stem en ondervraag hem nader. 'Waar is Bill?' roep ik huilend. 'Blake!' Met veel geweld wordt ik van de dokter afgetrokken en huilend staar ik hem aan. Hij lijkt bang en de vingers branden in mijn armen.

'Laat me los! Ik wil hem zien, waar is hij? VERDOMME!' en huilend sla ik om me heen. 'Blake, wordt rustig, ik meen het serieus!' Tom kijkt me boos aan, maar dat helpt nu even niet, wat weet hij nou wat ik voel. Leeft Bill wel nog, of hoe zit het? 'Hou je kop! Ik luister niet naar je, waar is Bill? Godverdomme, waarom geef je geen antw..' Mijn geschreeuw sterft af, terwijl mijn wang nu gloeit als een gek.
Verbaasd kijk ik in het woedende, laaiende gezicht van mijn stiefbroer. 'Ik heb je gewaarschuwd, eerst ga jij kalmeren, heb je me goed gehoord?' roept hij me kwaad toe en schud me door elkaar.

Die slag in mijn gezicht schud me wakker, en ik kan enkel nog denken aan het levenloze lichaam van Bill, aan een beademingstoestel. 'Tom...hij is mijn alles...' snik ik en hij neemt me stevig vast. Ik klem me aan hem vast en hij kust mijn haren. 'Rustig maar meisje, komaan...je kunt het wel.' troost hij me.


Na een kwartier ben ik weer zo stil als een mus en kijk voor me uit. Het maakt me haast depressief, niet te weten waar hij is, vast in dit ziekenhuis, maar waarom komt hij ook niet haast ongedeerd binnenwandelen? De meiden zijn even naar de cafetaria om drankjes en naar de wc, ik blijf zitten en ga verder met waar ik mee bezig was.

De deur gaat open en een dokter kijkt bezorgd op me neer. Normaal zou ik opspringen, maar nu niet meer. Of ik het nu vraag of niet, ze zeggen enkel nutteloze dingen, waar ik dus niets mee ben. En ik wil geen tweede klap van Tom krijgen, straks moet ik naar een psychiatrische instelling van die leipo. 'Familie Kaulitz.' begint hij. Ik kijk niet eens op naar hem, laat Tom het woord maar voeren.

'Blake?' Tom knielt voor me neer met een klein lachje. 'Gaan we naar Bill toe?' vraagt hij en streelt met zijn duim over mijn hand. Knikkend sta ik op en volg hem maar. Mijn hoofd bonkt verschrikkelijk hard, dat het haast geen leven meer is. Ik vraag me af waar Bill aan dacht toen ik zo bot tegen hem deed. Wat nu als ik hem nooit meer kan horen praten of lachen, dan heb ik niet eens gezegd, dat ik van hem houdt en nooit kwijt wil. Hij opent de deur en stapt meteen door naar binnen. Ik kijk opzij. 483, hoe toevallig joh!

'Blake?' Tom wenkt me lief. In de kamer zie ik Bill liggen, vol blauwe plekken en gestold bloed. Bang kijk ik naar de gesloten ogen en Tom neemt mijn hand beet. 'Hij is bewusteloos gevallen toen we aangevallen werden. Ik heb geprobreerd om hem wakker te krijgen, maar dat lukte niet. Volgens de dokters hebben ze hem op zijn slaap geklopt. Wees niet bang, hij komt wakker hoor. We konden hem niet zien, omdat hij geopereerd was.' vertelt Tom rustig en totaal gerust. 'Waarom geopereerd?'Tom's blik veranderd, naar iets akeligers.Ik wordt er zelfs bang van.


'Iemand heeft een schroevendraaier in zijn rug gepland.'