|3|

De coupé waarin ik zat was leeg, nog leeg. De trein reed nog niet en ik keek naar het station waar de kinderen afscheid namen van hun ouders.
Will kon niet komen, zoals normaal. Hij had het altijd te druk en nam daarom de moeite niet eens om me uit te zwaaien. Die paar minuten.
Mouse ligt op mijn schoot te slapen, zoals altijd.
Op een rustig tempo aai ik door haar rode vacht terwijl ze zachtjes spint.
Met een zacht schuif geluid gaat de coupédeur open. Snel kijk ik naar de deur.
Hermione en Ron komen binnen lopen.
Hermione glimlacht naar me en komt naast me zitten.
'Hoe was je vakantie Marybell?'
Ik steek mijn duim op. Zelf met gebaren kan je liegen.
'Wat heb je allemaal gedaan?'
Ik grinnik zacht, ze blijft het proberen. Ik antwoord niet en staar naar de coupédeur die weer open word gemaakt door Harry.
'Hey.' zegt Harry tegen ons allen waarna ik kort naar hem zwaai als begroeting.
Ze beginnen met zijn drieën te praten over Draco Malfoy, een arrogante jongen uit Slytherin.
Hij heeft in het verleden veel rottigen opmerkigen naar me gestuurd, maar ik deed alsof ik het niet hoorde, maar het deed wel pijn. Het kind heeft gewoon geen leven als hij iedereen pijn probeerd te doen met zij valse opmerkingen. Het ergste is bij de kinderen die Muggle ouders hebben, hij wil ze allemaal dood hebben, lijkt het.
Het is gewoon vals.

Terwijl de trein vaart minderde en iedereen zijn gewaad aan had gedaan was Hermione bezorgd geraakt over Harry, die halverwege de reis de coupé verliet om frise lucht te halen. Ik geloofde niet dat dat de echte reden was, hij zou wel iets aan het uitspoken zijn.
De trein stopte en iedereen stapte uit, ik wachtte altijd even, zodat de drukte minder was.
'Kom je Mary?' vroeg Ron die bij de deur van de coupé wachtte. Ik knikte en stond op. Ron volgde Hermione alvast.
Ik zette Mouse op de bank en deed mijn schoudertas om waarna ik Mouse weer oppakte en de coupé uitliep.
De trein was al vrij leeg.
Toen ik me wou omdraaien richting de deur schok ik.
Luna Lovegood stond met een bijzondere maar leuke bril op voor me. Een lichte glimlach sierde haar dromerige gezicht. Luna was de enige die me begreep zonder dat ik maar iets zei, maar ze was ook de enige waar ik het meeste mee sprak op school.
'Goedenavond Luna.' sprak ik met een zachte heldere stem.
'Hallo Marybell, hoe was je vakantie?' Haar dromige uitdrukking was nog altijd in haar stem te horen.
Na een paar seconden twijfelen besloot ik te antwoorden.
'Redelijk.'