I'm the cousin of Caspian 25

De dagen die volgden vergaten de jongens langzaam de verschrikking van de oorlog, Nathan dacht niet meer aan de heks en Loos voelde zich haast normaal zonder dat hij sterren kon zien. Loos liet zijn nieuwe vriend alle leuke plekjes in Narnia zien en vertelde alles over zijn bewoners. Nathan keek en luisterde ademloos. Op zijn beurt leerde hij de centaur allerlei spelletjes, want blijkbaar kenden deze ernstige paardenmensen die altijd met hun blik naar de hemel gericht waren niet zoiets als tikkertje of verstoppertje. Nathan kwam er al snel achter dat je tikkertje tegen iemand die zo snel was als een paard altijd verliest, maar dat je verstoppen een stuk makkelijker gaat als je rechtop achter een boom kunt gaan staan, zonder dat twee poten een meter verderop zichtbaar zijn. Ondanks die dingen hadden ze best veel lol samen. Jammer genoeg was niet iedereen zo opgetogen over hun nieuwe vriendschap, daar kwam Nathan al snel achter…
Hij was net bezig Loos met drie stenen te leren jongleren toen een nijdige centaur naar hen toe kwam gegaloppeerd. Geschrokken liet Loos de stenen vallen.
“Sterrenloos, waar denk je dat je mee bezig bent?!” snauwde de centaur.
“Oom… ik…” stamelde Loos terwijl hij naar zijn hoeven staarde.
“Ik kom hier om te vechten in een oorlog en wat tref ik hier aan. Een veulen dat plezier zit te maken. Met een mens nog wel.”
“Maar….”
“Je bent een centaur zelfs al zijn je ogen zo slecht dat je geen ster kunt zien, gedraag je er ook naar en maak ons niet nog harder te schande!”
“Ja oom”, zei Loos beschaamd.
“Kom mee, je helpt me met de voorbereidingen voor de strijd. Ik hoop dat zoiets niet te veel is voor je ogen.”
“Nee oom.”
“Dat is in ieder geval iets. Ga naar het kasteel en help met het slijpen van de wapens.”
“Onmiddellijk oom.”