022

Ik sta als eerste recht en loop richting de gang. Ik voel de verbaasde blikken van Ron, Harry en Hermione op mijn rug branden. Ik wil hen zo graag de waarheid vertellen ookal weet ik dat het niet gaat. Ik haat het dat ik tegen mijn beste vrienden moet liegen. Ik loop door de gangen tot ik plots een soort gepraat hoor.
'Moet moorden.' Zegt het sissend. Ik schrik wanneer ik een hand op mijn schouder voel.
'Alexis wat is er?' Ik merk nu pas dat ik heb gehuild. Wat moet ik zeggen?
'Euh, niks.' Zeg ik snel. Ik veeg mijn tranen weg met mijn hand.
'Waarom heb je gehuild?' Vraagt Harry die er net bij is komen staan samen met Ron.
'Daar praat ik liever niet over.' Hermione en Ron knikken. Harry zegt gewoon niets, alsof hij niet luistert. We lopen rustig verder tot Harry plots abrupt blijft staan.
'Wat is er?' Vraag ik.
'Horen jullie dat ook?' Vraagt hij op fluistertoon. Een paar seconden blijft het stil. En dan hoor ik het ook. Hetzelfde geluid wat ik daarstraks had gehoord. Het is dus echt!
'Wat moeten we horen?' Vraagt Ron.
'Dat,... Dat geluid...' Zegt Harry. 'Ik weet niet precies wat het is.' Hermione schudt haar hoofd.
'Ik hoor niets.'
'Ik ook niet.' Zegt Ron. Een paar minuten blijft het stil. Hermione wilde net wat zeggen maar ik ben haar voor.
'Ik hoorde het ook.' Iedereen kijkt me met grote ogen aan.
'Je wilt zeggen dat jij en Harry "een geluid' hoorde, terwijl ik en Ron helemaal niets hoorde?' Zachtjes knik ik. 'Dat is vreemd.'

Onderweg naar onze kamers had ik niets gezegd. Harry, Hermione en Ron liepen voorop en ik liep ongeveer een meter achter hun. Ik hoorde achter mij wat geschuifel en ik draaide snel me om. Ik zag niemand minder dan Draco Malfoy aan het einde van de gang staan. Ik weet niet wat hij daar deed maar hij stond me maar aan te gapen. Dus ik heb wat ongemakkelijk geglimlacht en me omgedraaid. Dat zal er wel dom hebben uitgezien als ik het nu bedenk. Maar dat is niet het belangrijkste waar ik nu over moet piekeren. Dumbledore had gevraagd om nog eens langs te komen. Ik had ja gezegd. Wat had ik anders moeten zeggen? En trouwens, het gaat zeker en vast over mijn familie gaan en ik moet alles weten. Ik kijk op het klokje dat naast mijn bed op mijn nachtkastje staat. 18:06 geeft het aan. Ik ben na de lessen direct naar mijn kamer gegaan, huiswerk gemaakt en in bed gaan liggen. Over een klein half uurtje ga ik samen met Hermione, die ik trouwens nog niet heb gezien sinds de lessen gedaan zijn, Harry en Ron eten. Ik loop even naar het vensterraam en kijk door de grote ruit. Onder mij staan een paar meisjes en jongens te praten. Maar ik zit te hoog om mee te kunnen luisteren met hun gesprek. Ik staar maar wat voor me uit en in mijn gedachten verzonken hoor ik iemand binnenkomen.
'Alexis, kom je mee eten?' Hoor ik de stem zeggen. Ik sluit de raam en draai me snel om. Het is Hermione en Ron die aan de deur staan.
'Ja, ik heb reuze honger!' Zeg ik. Het is niet gelogen. Ik heb al een tijdje niet meer gegeten. Samen met Ron en Hermione loop ik door de gangen. Ik loop zo'n 3 meter achter hun. Ik weet dat ze verliefd zijn en ik heb geen zin in hun kleffe gedoe. Op het einde van de gang staan Draco en zijn vriendjes. Ik begin iets sneller te lopen zodat ze me niet kunnen insluiten als ik voorbij loop. Dat hadden ze al eerder gedaan en geloof me, dat was niet mijn beste ervaring met hen.