02 - het telefoontje van Noëlle

Het was een week later en het boek dat Jade en Noëlle hadden gevonden lag nog steeds op het bureau van Jade. Ze wist nog steeds niet hoe ze het moest lezen zonder dat het begon te bijten. Steeds weer had Jade het gevoel dat er meer achter zat, het was niet alleen een boek. Zou ze Noëlle bellen? Nee, die vond het maar onzin. Maar ze moest het toch met iemand delen? Maar niet met Noëlle. Jade pakte haar mobiel en zocht naar het nummer van Noëlle, ze stuurde haar een smsje:

'He Noëlle, weet je nog dat we dat boek gevonden hadden?'

Jade drukte op verzend en klapte haar mobiel dicht. Ze plofte neer op haar bed en staarde naar het boek. Haar mobieltje ging af, het was Noëlle. Jade nam op.
"Hé!" Zei Jade.
"Hoi, alles goed?"
"Ja, prima. Behalve dat we nog een week samen hebben voordat ik weg ga."
"Zullen we wat gaan doen?"
"Ja, is goed."
"Ik kreeg net je smsje, zit je nou nog steeds over dat boek in?"
"Ja, nou ja. Het is gewoon niet zomaar een boek, het leeft."
"Ja, tuurlijk, het leeft."
"Nee, ik meen het. Het bijt, het gromt af en toe en het beweegt zijn ogen."
"Vergeet het boek gewoon."
"Het klinkt misschien stom, maar ik heb het gevoel dat er meer achter zit."
"Laat het los Jade."
"Noëlle ik wil het uitzoeken, er klopt iets niet." Zei Jade geïrriteerd door haar mobiel.
"Maak je gewoon niet zo druk over dat boek joh!"
"Nee, ik heb het gevoel dat er meer achter zit."
"Nou ja, Ik heb er geen tijd voor. Dag Jade."
-tuut tuut tuut tuut-
Noëlle had op gehangen.
Hoe graag ze het ook uit haar hoofd wilde krijgen het lukte Jade niet. Er moet meer achter zitten, het is niet zomaar een boek.