~Chapiter 10~

Uiteindelijk mocht River toch in het ziekenhuis blijven. De zuster bracht hun naar haar kamer en liet hun daarna alleen. 'Dus dit je doet het echt, je blijf voor een week.' River pakte de tas uit zijn hand en legde die op het bed neer. 'Yep.' Ze keek naar de klok. 'Kun je alsjeblieft weg gaan? Ik moet me namelijk omkleden.' Hij knikte en liep de kamer uit. River gaf een zucht en pakte haar nodige kleren en deed het gordijn voor de zekerheid dicht.

Even later werden ze door een andere zuster gebracht naar de oefenruimte. Zero keek wat rond en een blijkbaar was River de jongste. River leek zich daar niets van aan te trekken en wachtte geduldig af. 'Wat moet je doen?' Ze hield haar schouders op. 'Verschilt wel eens. Ik zie zo wel wat ik moet gaan doen.' Zero rolde met zijn ogen en keek nog wat rond. Een minuut later komt er een meneer die River blijkbaar zou helpen met haar training. 'En wie is je vriend?' Vroeg hij. 'Ow, dit is Zero. Hij is een klasgenoot van me en hij wou eens kijken wat mijn oefeningen inhouden.' Hij knikte. 'Nou, je bent van harte welkom Zero. Ik ben trouwens Tom Zhao. Maar noem me maar gewoon Tom.' Zero knikte. 'Oké dan River, laten we eens beginnen.' Hij gooide een zachte bal naar haar toe. Ze reageerde gelukkig net op tijd en ving hem op. Jammer genoeg liet ze hem daarna ook meteen weer los. 'Sorry.' Ze pakte de bal op. 'Je moet geen sorry zeggen voor dingen waar je niets aan kunt doen. Hou de bal maar met je handen vast en maak maar een liggende acht in de lucht.' Ze deed wat haar gevraagd werd. 'Hou je armen wel gestrekt.' Ze knikte en na een paar minuten begonnen haar armen een beetje te trillen. Ze had de bal minder laten vallen als ze verwacht had, ze liet hem maar 2 keer vallen. 'Goed gedaan. Drink maar even wat en dan gaan we verder met de volgende oefening.' Ze stak haar duim op en liep naar het bankje toe waar Zero op was gaan zitten. 'Ik kan niet geloven dat dat moeilijk voor je is.' Ze pakte de fles die naast hem lag en deed de dop open. 'Het ziet er best makkelijk uit hé? Dacht ik ook eerst, maar toen ik het deed was het eigenlijk best moeilijk. Waarschijnlijk komt het door dat ziek zijn gebeuren want ik had dit volgens mij wel gemakkelijk gekund toen ik nog niet ziek was.' Ze nam een slokje en deed het dopje op de fles. Teminste, dat probeerde ze. Het lukte maar niet. 'Moet je mij zien, in gevecht met een dopje.' Zei ze lachend. Zero keek haar ongelovig aan. 'En dat vind je nog grappig ook?' Ze knikte. Hij schudde zuchtend zijn hoofd en pakte het flesje en dopje uit haar handen. 'Hey slimpie, je draaide de verkeerde kant op.' Ze grinnikte. 'Typisch ik.' Ze liep vrolijk naar een matje toe en luisterde naar de instructies de ze kreeg. Ze moest op handen en knieën op het matje staan en één voor één haar benen in de lucht strekken. Ze viel vaak om maar daar lachte ze de hele tijd om. Zero stond op, hij kon er niet langer naar kijken. River zei iets tegen Tom en stond toen wankelend op. 'Zero! Wacht even!' Ze liep vlug naar hem toe. Hij liep net de ruimte uit.

Zero zat buiten op een bankje. Hoe kon ze zo vrolijk zijn als ze wist dat ze dingen zou verliezen? Waarom was ze niet verdrietig of woedend? Ze bleef maar lachen, maar als ze haar balans moest proberen te houden keek ze serieus, vermoeid, geconcentreerd. Waarom was ze dat niet de hele tijd? Misschien was ze gek geworden, een bijwerking van die ziekte misschien? Hij schudde zijn hoofd, de geest van iemand met die ziekte word niet aangepast zoals iemand die dement is. Hij gaf een zucht. Waarom zou hij bij haar blijven als hij haar toch zou verliezen? Het zou alleen maar pijn doen, en dat wist hij als de beste. Hij had al veel dierbare verloren en zij zou er niet één van worden. Zij is alleen maar iemand waarmee hij samen moest werken, het was niet zijn verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen. Hij voelde een hand op zijn schouder. 'Zero?' Vroeg een zachtte maar kalmerende stem.

Kudo? Reacties?