021: en nu?

De volgende dag moet ik samen met Louis naar het ziekenhuis voor wat extra tests en voor alles in orde te maken voor operatie. Na ongeveer twee uurtjes staan we terug buiten. Ik ben redelijk misselijk. Ze hebben me iets ingespoten om cellen kapot te maken zodat ik de nier minder snel zou afstoten. Volgende week worden we geopereerd. De schrik slaat al rond mijn hart als ik er nog maar aan denk. Ik wil er nog niet aan denken dat ik er weer doorkom en Louis niet.
‘Billie?’ vraagt hij omdat hij al heel de tijd iets aan het uitleggen is, maar hij merkt dat ik toch niet echt luister.
‘Gaat het wel?’ vraagt hij bezorgd. Ik schud kort mijn hoofd. Hij pakt mijn hand en we wandelen een parkje in. We gaan op een bankje zitten. Hij kijkt me bezorgd aan. Een traan ontsnapt aan mijn oog.
‘Ik weet dat je bang bent, maar het is niet nodig. Het komt allemaal wel goed.’fluistert hij in mijn oor terwijl hij mij tegen zich aandrukt. Hij geeft me kleine kusjes op mijn haar. Ik voel hoe ik langzaamaan rustig word. Het is echt raar wat voor effect dat hij op mij heeft. Ik ken hem amper en toch voel ik me echt compleet als ik bij hem ben. We blijven zo nog een tijdje zitten en gaan dan terug naar het appartement. We spreken af om de volgende dag iets te gaan doen. Hij kust me zachtjes als hij vertrekt. De rest van de dag doe ik gewoon niet veel. Ik besluit om eens vroeg te gaan slapen. Als ik in mijn bed lig, lig ik wakker. Nadenkend over de operatie van volgende week en over mijn mama. De tranen beginnen te stromen en ik kan het niet tegenhouden. Mijn gsm begint ineens te piepen.
‘Hey meisje,
ik weet dat je je zorgen maakt, maar dat is echt nergens voor nodig.
Het komt allemaal goed.
I love you, girl.
xxx’
Een glimlach verspreid zich langzaam op mijn gezicht. Hij kent me beter dan wie dan ook. Vijf minuten later val ik in slaap.