-15-

Een bekend lachje. Snel liep ik verder want het kwam dichterbij.
ik hoorde de voetstappen steeds dichterbij komen en verwachte een bepaald persoontje. Ik liep de bocht om en kwam in een splitsing terecht. Ineens hoorde ik de voetstappen niet meer en draaide me om.




"Heyy, ken ik jouw niet?" zei het bekende gezicht. Ik schrok me dood toen ik Harry zag. Nu was ik alleen met hem. "Eh, haha yep" zei ik blozend en ik haalde mijn haren voor mijn gezicht weg. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg Harry. "Ik heet Iris, leuk om je een keer in het echt te ontmoeten" zei ik blij. het was even stil. "Zit jij toevallig in de kamer naast ons?" vroeg hij, en keek me vragend aan. "Yep" zei ik blozend. "Was jij heel toevallig dat ene meisje die die harde klap maakte?" vroeg hij en keek me lachend aan. "Haha, yep" zei ik en ik begon te lachen. "Dan heb je zeker alles gehoord hé?" vroeg Harry. "Ja, sorry daarvoor" zei ik en ik keek naar mijn schoenen.
Opeens weerklonk er een harde schreeuw ergens uit het doolhof, "HARRY, KOMEN WE MOETEN GAAN!"
"Ik moet gaan, doei" zei Harry lachend en liep weg. Nog net voor de bocht draaide hij zich om en zwaaide. Ik zwaaide terug. "OMGGGGG" zei ik zacht met alle energie in mijn lichaam. Ik maakte een kleine sprongetje in de lucht en haalde diep adem. "Okeeey, Iris, rustig doen" zei ik zacht tegen mezelf. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. "WAAAH" schreeuwde ik en draaide me om. "Heeeeey, tortel duifje" zei Linda, en ze keek me lachend aan. "Wat?" vroeg ik. "Ik zag je wel hoor, met Harry" zei ze lachend en poorde me in mijn boven arm. Opeens zagen we Jodie die eraan kwam rennen. "Lindaa, loop niet in een keer weg, het is net een doolhof hier" zei Jodie hijgend.