Chapter 46

We zijn nu precies een jaar verder en ik zat bij mijn Jasper op schoot.
‘Jasper ik weet niet wat ik moet zegen.’ Zei ik en kreeg tranen in mijn ogen.
‘Zag het woordje van 2 woorden.’ Fluisterde Jasper lief in mijn oor. Ik staarde naar de mooie zilveren ring waar 3 steentjes op zaten. 2 blauwe met een rode in het midden.
‘Ik weet niet wat ik moet zegen.’ Zei ik. Ik wist natuurlijk wat ik moest zegen maar ik kreeg het niet over mijn lippen. Het idee dat Jasper met me wou trouwen was een schitterend idee die mijn stoutste dromen weg vaagde.
Mijn moeder, die het al wist omdat Jasper eerst om mijn hand had gevraagd bij haar, zat in de stoel naast de bank en had haar handen voor haar mond en ik zag haar ogen glinsteren van plezier. Ik keek Jasper weer aan. Jasper stond eerst voor me op zijn knieën maar aangezien het zo onverwachts was zakte ik op de bank en hij nam me op zijn schoot.
‘En?’ Vroeg Jasper zijn fluwelen stem in mijn oor.
‘Ja, Jasper. Ik wil heel erg graag met je trouwen.’ Zei ik en Jasper sloeg zijn armen meteen om me heen. Mijn moeder maakte een of ander piepend geluid van blijheid en moest met haar handen wapperen om niet te huilen. Daar hield ze niet van.
‘Abigail, ik ga je de gelukkigste vrouw van heel de wereld maken.’ Fluisterde hij in mijn oor.