Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 4
Ik liep naar de bushalte. Gelukkig was ik vroeg want ik had werkelijk geen idee waar de bushalte was. Ik werd er gek van. Ik liep een klein stukje verder, ging de hoek om en eindelijk! Eindelijk gevonden waar ik naar op zoek was! Ik zag net de bus aan komen dus ik rende gehaast naar de bus toe. Zonder te kijken of het wel de goeie bus was stapte ik in. Ik keek de bus in. Er zaten alleen maar oude bejaarden in. Alle mensen keken op toen ze mij zagen. Een oude man lachte smerig naar me. ‘Welke bus is dit?’ vroeg ik aan de buschauffeur. Hij zei iets over een reisje naar de dierentuin met ouderen. Ik schaamde me zo erg dat ik direct de bus uit rende. Eenmaal buiten de bus gekomen keek ik naar de grote letters op de bus. ‘JE LEVEN BEGINT PAS ALS JE 50+ BENT. BETAAL VOOR EEN HEEL JAAR LANG EN BELEEF TE GEKKE UITJES!’ Oké dan, dacht ik. Dat is dus niet de goeie bus. Ik gaf het op… Deze stad is geen plek voor mij. De bus is geen voertuig voor mij. Doe mij maar gewoon elke dag tien minuutjes fietsen. Ik plofte neer. Ik haalde mijn MP3-speler uit mijn zak en luisterde naar mijn favoriete band. Tokio hotel. Ik hield ook wel van andere muziek maar daar had ik nu geen zin in. Ik begon mee te neuriën met de liedjes. Heerlijk, deze muziek. Ik was al wat rustiger geworden. De oudjes bus reed weg. Even daarna kwam er weer een bus aan. Ik keek naar het nummer. Het was nummer zeventien! Dit is mijn bus. Ik keek op mijn horloge. Acht uur. Dat klopt. Nu kom ik toch nog op tijd op school. Ik stapte in. Liet mijn kaart zien en ging op een plaats zitten. Ik deed mijn muziek weer aan en luisterde weer verder. Opeens hoorde ik iemand, iemand begroeten. Had hij het tegen mij? Ik keek om. Het was Tom! En hij had het tegen mij! Ik haalde mijn oortjes van mijn MP3 uit mijn oor. ‘He!’ Tom gebaarde of hij naast me mocht zitten en ik gaf hem de toestemming om op de lege plek plaats te nemen. ‘Waar luisterde je naar?’ vroeg Tom. ‘Ow, zomaar wat..’ loog ik. ‘Laat me eens horen.’ Hij pakte het oortje en luisterde. Ik wachtte af op zijn reactie. ‘Haha, Tokio hotel!’ Ik keek op. ‘Vind jij het ook mooi?’ Hij lachte. ‘Ja wel! Daar zit ook een Tom in.’ Ik dacht na. Dat is waar ook… nu ken ik twee Toms’. ‘Owja, klopt!’ zei ik lachend. ‘Maar welke school ga je?’ vroeg Tom. ‘Zoutwater-college.’ antwoordde ik. Toms’ ogen werden groot. ‘Daar zit ik ook op!’ Ik lachte. ‘Is het een leuke school?’ vroeg ik met een zenuwachtig stemmetje. Hij lachte. ‘Ja hoor!’ Tom stelde me gerust. We praatten verder en zo kwam ik erachter dat ik ook bij Tom in de klas zou komen. Te gek! Ik voelde me zo gelukkig! Niks kon me lach van me weg nemen. Tenminste dat denk ik…
Hoofdstuk 5
Al gauw kwam ik aan bij een groot gebouw. Dat zal wel mijn school zijn, want er stonden grote letters boven het gebouw; ZOUTWATER-COLLEGE. Tom en ik stonden op en liepen de bus uit. Ik voelde de zenuwen, die ik net even niet heb gevoeld, weer naar boven komen. We staken de weg over en zonder iets te zeggen liepen we het plein op. Tom zwaaide naar een groep jongens en liep er naar toe. Ik stond te shaken! Wat moest ik doen? Mee lopen? Ik kende ze niet eens! Maar voor ik het wist was ik al bij het groepje jongens aangekomen. De jongens keken op toen ze mij zagen. ‘Dit is Darcy.’ zei Tom. Eén jongen stond op en schudde mij zijn hand. ‘He, ik ben Jake.’ Ik lachte verlegen. De andere drie jongens gaven mij ook een hand stelden zich voor. Aardige jongens waren het. Opeens werd ik op mijn schouder getikt. Ik draaide me om. Er stond een mooi, slank, blond meisje naar me te kijken. Alleen de manier waarop ze me aankijk beviel me niet echt. ‘En wie mag jij dan wel niet zijn?’ vroeg het meisje op een arrogante toon. ‘Ik ben Darcy.’ ‘Nou, Darcy, ik zag dat je samen liep met Tom. Maar je blijft van hem af, oké? Tom en ik zijn samen. En jij hoort daar met al je vetjes niet bij.’ Er verschenen tranen in mijn ogen. Het meisje, dat Charlie bleek te heten, was zo gemeen. En Tom, waarom heeft hij niks tegen me gezegd? Ik haalde de tranen van mijn wangen en liep weg van het groepje. Tom riep me nog maar ik luisterde niet. Charlie had gelijk. Ik hoor niet bij Tom. Ik ben dik, ik heb vet… Waarom had ik dit niet eerder gezien? Opeens werd ik nog kwader. Waarom haat ik mezelf opeens? Ik ben helemaal niet dik? Ik ben goed voor mijn BMI. Laat Charlie maar zeggen. Zij is toch maar de enige die me uitscheld. Anders had Tom het al wel gedaan, als ik echt dik was. De bel ging. Dit was het teken dat ik voor het eerst mijn klas zou zien. Ik hoopte dat Charlie niet bij me in de klas zou zitten. Mijn hoop was al gauw verdwenen toen ik het juiste lokaal inliep en Charlie zag zitten. Shit! Ik schudde mijn docent een hand en nam plaats op een stoel precies midden in het lokaal. Alles was al bezet. Charlie zat achter mij, naast Tom. Ze keek me vuil aan en Tom lachte gewoon naar mij. Even later, toen we even mochten kletsen, tikte Tom mij aan. ‘Het spijt me van daarnet. Ik had je het moeten vertellen.’ Ik keek diep in zijn ogen en ik voelde vlinders in mijn buik kriebelen. ‘Geeft niet.’ zei ik. Ik keek naar Charlie. Ze rolde met haar ogen en blies haar wangen vol lucht. ‘Dikkerd.’ zei ze. Tom moest lachen, maar toen hij zag dat ik dat merkte sloeg hij zijn hand voor zijn mond. Ik draaide me om. Wat gemeen! Eerst zijn excuses aanbieden en dan daarna me gewoon recht ik mijn gezicht uitlachen. De bel ging. Op naar de volgende les. Ik volgde de rest. Ondertussen kwam Charlie, met haar vriendin Tess, naar me toegelopen. *Knorr! Knorr!* Ze deden een varken na, of moet ik zeggen, ze deden mij na? ‘Ons varkentje heeft honger.’ zei Tess. Charlie lachte opvolgend. ‘Sorry, maar ik heb niks extra’s bij me.’ zei Charlie. ‘Dat hoef ik ook helemaal niet!’ snauwde ik terug.
De laatste les viel mee. Charlie en Tess moesten met de andere helft van de klas naar een ander lokaal. Behalve Tom. Maar die zat achteraan naast Jake. Ik zat naast Dylena. Aardig meisje, maar erg stil. Gelukkig. Even rust.
Toen ik weer in de bus stapte was ik dus echt niet van plan om naast Tom te zitten. Maar Tom wou waarschijnlijk wel naast mij zitten want toen hij mij zag zitten kwam hij direct naast me zitten. ‘Hoe gaat ie?’ vroeg Tom. Ik keek naar buiten en stopte mijn Mp3-oortjes in mijn oren. ‘Toe, Darcy, wees nou niet boos op me.’ Yeah right, dacht ik. Maar toen ik hem aankeek voelde ik de kriebels weer. ‘Ik ben niet boos.’ Ik stopte mijn oortjes in mijn tas. Tom glimlachte. ‘Vind je mij dik.’ vroeg ik aan Tom. ‘Nee hoor.’ zei Tom. ‘Je bent gewoon wat steviger dan anderen. Misschien een beetje te stevig.’ Ik keek hem aan. ‘Ik wist het..’ zei ik. ‘Het wordt vanzelf wel wat minder, gewoon wat minder snoepen.’ Ik dacht na. Hij had gelijk. Ik moest gewoon wat minder snoepen. Dan word ik wel mooi. Bij die gedachte vrolijkte ik wat op. Tom pakte mijn tas. Hij opende het. Pakte mijn broodtrommel. ‘Geef maar hier.’ zei Tom. Nu kan je ook geen eten meer naar school meenemen. ‘Maar als ik geen eten meeneem. Verhonger ik!’ Tom keek me aan. ‘Wil je dan niet mooi worden? Net zoals Charlie?’ Ik zag Charlie weer voor me. Mooi, knap en DUN! ‘Ja dat wil ik.’ Tom glimlachte. ‘Mooi, dan zijn we het met elkaar eens.’ De bus stopte. We stapten uit. En liepen naar huis. Zonder iets te zeggen.