- 022.

'Ken je hun?' ik hoorde Kyle's stem en schudde meteen mijn hoofd. Blijkbaar kon hij aan me zien dat ik nog altijd verrast dat die twee net aan de deur stonden, aangezien ik ze behoorlijk kut had laten zitten die avond. Langzaam kwam hij de trap op en ik zag aan hem dat hij wist dat ik loog. 'JE LIEGT.'
Snel sprintte ik naar de wc en vlak voordat hij me zou bereiken, rende ik naar binnen en sloot ik mezelf op. Kyle bonkte en schreeuwde, terwijl ik langzaam in elkaar kroop, bang dat hij op een of andere manier naar binnen kon komen en me zou pijnigen tot ik erbij neer zou vallen.
De angst overspoelde me zo zwaar, dat de tranen in mijn ogen sprongen en ik vrijwel meteen begon te snikken. Dit was helemaal niet de bedoeling. Ik had nu bij Louis moeten zitten, eigenlijk. We hadden alles moeten bespreken wat hij allemaal gedaan het afgelopen jaar, wat hij allemaal had bereikt. Ik miste hem, ik miste hem zohard. Ondanks dat we het uitgepraat hadden, had ik nog steeds gevoel alsof er een gigantische groot ruimte tussen ons inzat. Ik wist ook wel hoe dat kwam. Kyle hield me redelijk veel bij hem weg. En het was eigenlijk ook wel mijn eigen schuld.
Het gebonk en geschreeuw was inmiddels gestopt en ik probeerde te horen of hij al weggelopen was. Dit was echter niet het geval en ik wist dat hij nog bij de deur stond. Het zou niet lang duren voor hij of zijn verontschuldigingen aanbod of de deur inramde. Hij was onvoorspelbaar, maar dit kon ik nog net wel voorspellen. 'Amber, het spijt me. Laten we er over praten. Kom eruit, alsjeblieft.'
ik twijfelde. Een deel van me sprong op, om de deur te openen en hem plat te knuffelen, terwijl een ander deel me tegenhield en nog iets dichter tegen de muur drukte. Kyle stond te wachten en ik wist nog altijd niet wat ik moest doen. Ik haalde even diep adem, drukte de tranen droog en wandelde toen naar de deur. Ik deed hem open en Kyle trok me de kamer uit. 'Het is over met dat gelieg van je, ik weet precies wanneer je tegen me liegt. Ik ga je hiervoor straffen.'

Langzaam opende ik mijn ogen en ik besefte meteen dat ik op een onbekende plek was. De kamer waar ik me in bevond was donker en het enige licht wat zich er in bevond kwam van een raampje, hoog in de lucht. Ik voelde me hier totaal niet prettig bij. Ik kwam omhoog en zakte toen van de pijn weer terug naar beneden. Diepe steken drongen door vanuit mijn buik en ik legde mijn hand er even op. Het deed zoveel pijn. Mijn hand taste in het donker, op zoek naar iets wat misschien een beetje licht kon brengen. Ik kon me helemaal niks meer herinneren van gister avond. Ik wist wel dat de jongens aan de deur waren geweest, maar daarna was alles weg.
Niet veel later voelde ik de vorm van een lamp en ik zocht het aan-knopje, waardoor het licht vrijwel meteen de kamer binnendrong en mijn ogen even moesten wennen aan het felle licht. Het deed zowaar pijn aan mijn ogen, maar ik kon in ieder geval zien wat ik deed, waar ik was. Meteen kroop de nieuwsgierigheid in me op om te kijken wat er bij mijn buik aan de hand was. Ik tilde voorzichtig het dunne jurkje omhoog en keek geschrokken naar de grote blauwe plekken op mijn buik. Ik hoorde voetgangen op de gang en meteen liet ik mijn jurkje los.
'Is ze alweer wakker?' hoorde ik Kyle's stem en ik leek opgelucht. Kyle was hier, hij was bij mij. Hij zou me wel hier uit vandaan halen en dan konden we gewoon terug naar huis. Dat is het enigste wat ik op dit moment wilde. Die blauwe plekken deden namelijk zeer en het bed waar ik me op bevond, was hard en leek erop dat hij elk moment kon instorten. Ik wou weg hier. En niet zo'n klein beetje ook.
'Lieverd, je bent weer wakker! Ga liggen, je buik moet nog herstellen!'

Preview Hoofdstuk 28;
Ik zette de stoel tegen de kast aan en besloot meteen actie te ondernemen, ik ging vluchten. Ik ging vandaag nog terug naar huis. Ik stapte op de stoel, klom boven op de kast en probeerde met trillende handen het raam te openen. De sleutel stribbelde wat tegen, maar met iets kracht, kreeg ik hem toch open en ik voelde meteen hoe de koude wind tegen mijn huid aan sloeg. Even huiverde ik, maar ik besloot toch door te zetten. Ik opende het raam, zover het kon en stak net mijn armen naar buiten, toen ik een stem achter me hoorde. 'EN WAT ZIJN WIJ HIER AAN HET DOEN?'